Wśród informacji zawartych w umowie o pracę można wyróżnić elementy podmiotowo i przedmiotowo istotne. Elementy przedmiotowo istotne (elementy definiujące) warunkują uznanie danej czynności prawnej za czynność danego rodzaju, a co więcej za czynność ważną (zawierającą wszystkie niezbędne elementy) lub nie. Zgodnie ze stanowiskiem doktryny przyjmuje się, że dla umowy o pracę taki charakter ma określenie rodzaju pracy.

Na podstawie analizy art. 29 § 1 kodeksu pracy w związku z art. 22 kodeksu pracy przyjmuje się, iż na konieczną treść umowy o pracę (essentialia negotii) składają się: rodzaj pracy oraz wynagrodzenie pracownika.

Zatem można przyjąć, że rodzaj pracy stanowi najważniejszy element umowy o pracę. Może zostać określony w niej poprzez wskazanie konkretnego stanowiska, funkcji, zawodu, specjalności, opis pracy, jej charakteru lub czynności, które mają być wykonywane przez pracownika. Powinien on zostać sformułowany w sposób na tyle konkretny, by nie wzbudzał wątpliwości w przedmiocie powinności pracownika.

„Ustalenie rodzaju pracy jest istotnym warunkiem umowy, a jednocześnie warunkiem koniecznym, to jest takim, bez którego nie może dojść do zawarcia umowy o pracę. Nie istnieje bowiem w tej mierze ani domniemanie prawne, ani faktyczne umożliwiające ustalenie tego rodzaju. Wykształcenie, umiejętności pracownika ani też inne okoliczności nie są w stanie zapewnić takiego domniemania.” (Kodeks pracy. Komentarz, red. prof. dr hab. Wojciech Muszalski, dr hab. Krzysztof Walczak)