Skopiuj link
Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego pracownikowi stanowi przeciętne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Z przychodu tego należy potrącić składki finansowane przez ubezpieczonego – 13,71% (9,76% – emerytalna, 1,5% – rentowa oraz 2,45% chorobowa). W przypadku, gdy przychody osiągane przez ubezpieczonego przekroczą w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe kwotę ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek (w 2017r. – 127.890 zł), składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe nie będą naliczane. Wówczas podstawę wymiaru zasiłku należy pomniejszyć jedynie o 2,45% składki na ubezpieczenie chorobowe. Jeżeli w miesiącu, w którym ubezpieczony osiągnął w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe kwotę ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek będzie on nieobecny z przyczyn usprawiedliwionych, np. zachoruje lub będzie korzystał z opieki na członka rodziny, wówczas kwotę stałego miesięcznego przychodu jaki otrzymuje ubezpieczony należy pomniejszyć o średni wskaźnik składek wyliczony w tym miesiącu.
Podstawa prawna :
- art. 36 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U z 2016 r. poz. 372 ze zm.);
- ust 282 i 286 komentarza do ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U z 2016 r. poz. 372 ze zm.);
- art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 963 ze zm.).