Zgodnie z obowiązującą w prawie pracy zasadą, pracownikowi przysługuje wynagrodzenie za wykonaną pracę. Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią. Na podstawie art. 128 § 3 Kodeksu pracy czasem pracy pracownika jest czas, w którym pracownik pozostaje w dyspozycji pracodawcy, czyli jest gotowy do wykonywania swoich obowiązków.

„Przez pozostawanie w dyspozycji pracodawcy (…) należy rozumieć stan, w którym pracownik może niezwłocznie na wezwanie pracodawcy podjąć pracę. Pracownik pozostający w dyspozycji pracodawcy oczekuje na możliwość podjęcia pracy na terenie zakładu pracy lub w innym miejscu wskazanym przez pracodawcę, ewentualnie w miejscu wskazanym przez siebie i podanym pracodawcy, jeżeli pracodawca bezprawnie nie dopuszcza go do pracy. (…) faktyczna zdolność do świadczenia pracy oznacza pełną zdolność fizyczną i psychiczną do wykonywania obowiązków pracowniczych” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2004 roku, sygn. I PK 541/03).

O gotowości do wykonywania pracy stanowi między innymi regulacja dotycząca przestoju. Zgodnie z art. 81 § 1 Lodeksu pracy „pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania – 60% wynagrodzenia”. 

Pracownik pozostaje w gotowości do wykonywania pracy, jeśli:

• ma zamiar wykonywania pracy,
• ma faktyczną zdolność do świadczenia pracy,
• uzewnętrznia gotowość do wykonywania pracy oraz
• pozostaje w dyspozycji pracodawcy.

(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2004 roku, sygn. I PK 541/03).