Skopiuj link
Interpretacja została wydana w następującym stanie faktycznym:
Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w branży informatycznej. Jego pracownicy, jak wszyscy działający w branży informatycznej, są narażeni na szereg niekorzystnych dla zdrowia czynników związanych z wielogodzinną pracą biurową przed monitorami. Branża ta jest szczególnie narażona na schorzenia związane z układem krążenia, wadami postawy, znaczącym pogorszeniem się wzroku, jak również na wysoki poziom stresu związany z pracą pod presją czasu (w związku z terminami narzuconymi przez klientów odnośnie realizacji zamówionych projektów), mocną konkurencją w branży etc. Powyższe czynniki mają bezpośredni wpływ na zdrowie fizyczne jak i psychiczne pracowników, co z kolei przekłada się na spadek ich produktywności.
Z tego powodu wnioskodawca wdrożył dla swoich pracowników szereg programów mających na celu ich aktywizację fizyczną, obniżenie poziomu stresu, zachowanie dobrego stanu zdrowia – zarówno fizycznego jak i psychicznego. Działania te – będące w istocie świadczeniami ze stosunku pracy lub pokrewnego – z perspektywy spółki służą także utrzymaniu pracowników w odpowiedniej kondycji psychofizycznej, co przekłada się na ich lepszą wydajność w pracy, zmniejszoną podatność na wszelkiego rodzaju choroby oraz stres. Innymi słowy programy wdrożone przez spółkę służą zarówno samym pracownikom, jak również w sposób pośredni pracodawcy.
Jedną z inicjatyw wdrożonych przez wnioskodawcę w tym zakresie jest udostępnienie pracownikom w siedzibie spółki pokoju relaksacyjnego pod postacią pokoju muzycznego. Prawo do korzystania z tego typu świadczenia jest uregulowane w „Regulaminie Benefitów” wnioskodawcy, stanowiącym wewnętrzną regulację dotyczącą korzyści pracowniczych.
Korzystanie z pokoju relaksacyjnego jest całkowicie dobrowolne i odbywa się w miarę indywidualnych potrzeb pracowników. Wnioskodawca nie kontroluje w żaden sposób, czy pracownicy korzystają z pokoju relaksacyjnego, którzy pracownicy z niego korzystają, jak często korzystają z pokoju i ile czasu w nim przebywają. Z perspektywy spółki korzystanie z takiego pomieszczenia przez pracowników ma na celu przede wszystkim dbałość o kondycję psychofizyczną pracowników, w tym przypadku z naciskiem na stronę psychiczną, zmniejszenie czy wręcz zniwelowanie stresu wywołanego opisanymi powyżej niekorzystnymi czynnikami oraz wielogodzinną pracą. Z perspektywy spółki pracownik odpowiednio zrelaksowany jest bardziej wydajny, pracuje szybciej, popełnia mniej błędów (albo w ogóle ich nie popełnia), jest potencjalnie mniej konfliktowy, ma lepszy kontakt z zespołem. Zatem kadra zarządzająca spółki uznała taki wydatek za w pełni uzasadniony, wpisujący się ponadto w filozofię propagowania zdrowego stylu życia.
W związku z przedstawionym powyżej stanem faktycznym wnioskodawca zadał następujące pytanie: Czy korzystanie przez pracowników z pokoju relaksacyjnego (muzycznego) skutkuje powstaniem po ich stronie przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 i 3 w zw. z art. 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy powoduje to, że na spółce ciąży obowiązek obliczenia i poboru zaliczek na podatek dochodowy w tym zakresie?
W ocenie wnioskodawcy, korzystanie przez pracowników z pokoju relaksacyjnego nie powoduje powstania po ich stronie przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 i 3 ustawy w zw. z art. 11 ustawy. Tym samym nie ciąży na nim powinność obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu tego rodzaju „świadczenia”.
W ocenie wnioskodawcy, pracownicy korzystają z pokoju relaksacyjnego (muzycznego) co prawda w pełni dobrowolnie, natomiast świadczenie to jest spełnianie zarówno w interesie samych pracowników, jak również i pracodawcy. Po drugie nie sposób jest mówić w tym przypadku o jakiejkolwiek korzyści majątkowej pracowników w postaci czy to bezpośredniego przysporzenia majątkowego (powiększenia aktywów), czy też zaoszczędzenia wydatków (świadczenia rzeczowego albo w formie usługi). Nie można bowiem zakładać, że pracownicy korzystający z opisanego powyżej pomieszczenia unikają w ten sposób wydatku, który i tak musieliby ponieść z własnych środków.
Wnioskodawca zaznaczył również, iż w związku z udostępnieniem pokoju relaksacyjnego nie ma możliwości przypisania indywidualnym pracownikom wymiernej korzyści majątkowej. Wnioskodawca nie kontroluje w żaden sposób, kto korzysta z pokoju, z jaką częstotliwością i jak długo.
W celu uzasadnienia swojego stanowiska wnioskodawca odwołał się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. Z orzeczenia tego wynika, iż aby świadczenie mogło zostać uznane za inne nieodpłatne świadczenia stanowiące przychód ze stosunku pracy, muszą łącznie zaistnieć następujące warunki:
- świadczenie zostało spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich
w pełni dobrowolnie), - świadczenie zostało spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosło mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
- korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
Wnioskodawca zauważył, iż korzystanie przez pracowników z pokoju relaksacyjnego jest w pełni dobrowolne. Następuje bowiem za zgodą pracowników. Jednakże nie zachodzą pozostałe przesłanki warunkujące kwalifikację przedmiotowego świadczenia jako przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu.
Organ podatkowy orzekający w niniejszej sprawie uznał stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe.
Pokoje relaksacyjne stają się coraz bardziej popularną formą świadczeń pracodawców na rzecz pracowników. W świetle przepisów prawa podatkowego charakter tego świadczenia nie jest jednak jasny. W związku z tym zasadne było odwołanie się przez wnioskodawcę do kryteriów uznania świadczenia za przychód ze stosunku pracy wypracowanych przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13.
