Skopiuj link
Art. 29 § 3 Kodeksu pracy obliguje pracodawcę do niezwłocznego poinformowania pracownika m. in. o obowiązującej go dobowej i tygodniowej normie czasu pracy. W praktyce dość często pracodawcy popełniają błąd udzielając takiej informacji pracownikowi zatrudnionemu w niepełnym wymiarze czasu pracy. Otóż zamiast o normie informacja udzielana pracownikowi zatrudnionemu w niepełnym wymiarze czasu pracy dotyczy właśnie wymiaru i brzmi na przykład – gdy dotyczy pracownika zatrudnionego w wymiarze ½ etatu – „4 godziny na dobę i 20 godzin tygodniowo”. Tymczasem obowiązująca pracownika dobowa i tygodniowa norma czasu pracy nie jest w jakikolwiek sposób zależna od wymiaru czasu pracy, w którym jest zatrudniony pracownik. Innymi słowy, zarówno dobowa, jak i tygodniowa norma czasu pracy jest taka sama dla pracownika zatrudnionego w pełnym jak i niepełnym wymiarze czasu pracy. Otóż przez normę należy rozumieć określoną normatywnie graniczną wartość czasu pracy (w typowej sytuacji – ujętą dobowo i tygodniowo), której przekroczenie powoduje powstanie pracy nadliczbowej, która uprawnia pracownika do zwiększonej gratyfikacji finansowej bądź rekompensaty naturalnej w określonym przepisami prawa trybie.
Norma nie jest więc powiązana z wymiarem czasu pracy, nie jest jednak również wartością stałą dla wszystkich pracowników. Dla zdecydowanej większości pracowników norma czasu pracy będzie miała swoje źródło w Kodeksie pracy. W takiej sytuacji informując pracownika w największym uproszczeniu wyniesie ona 8 godzin na dobę i 40 godzin tygodniowo. W naszym porządku liczne są jednak sytuacji, w których ustawodawca w odniesieniu do szczególnej grupy zawodowej w sposób odmienny od przedstawionego powyżej ukształtował obowiązującą pracownika normę czasu pracy. Przykładem takiej sytuacji są chociażby pracownicy niepełnosprawni, których norma czasu pracy (zarówno dobowa jak i tygodniowa) wynika nie z Kodeksu pracy, lecz z odrębnej regulacji.
Zatem udzielając pracownikowi zatrudnionemu w niepełnym wymiarze czasu pracy informacji o dodatkowych warunkach zatrudnienia udzielamy mu informacji nie o wymiarze, lecz o normie, a informacja skierowana do takiego pracownika w tym zakresie brzmi tak samo jako informacja skierowana do pracownika zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy.