Aby świadczenie, z którego korzysta pracownik zostało uznane jako świadczenie nieodpłatne podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych muszą zostać spełnione następujące warunki:

1. świadczenie zostało spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. świadczenie zostało spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosło mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. korzyść uzyskana przez pracodawcę jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W przypadku posiłków spożywanych przez pracowników podczas spotkań firmowych (np. narad) należy zastanowić się, w czyim interesie spełniane jest takie świadczenie. W doktrynie ugruntowało się stanowisko, zgodnie z którym korzyść z analizowanych świadczeń przypada pracodawcy, który w ten sposób dba o relacje w zespole oraz zwiększa efektywność swoich pracowników. Na poparcie takiego stanu rzeczy można przywołać interpretację indywidulaną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 18 sierpnia 2014 roku (sygn. ILPB1/415-550/14-3/AP): „Odnosząc powyższe ustalenia na grunt rozpatrywanej sprawy, należy stwierdzić, że posiłki i napoje stanowiące poczęstunek w czasie spotkań z kontrahentami, a także ewentualnie wynajem lokali, można traktować po stronie pracowników Wnioskodawcy jako narzędzie służące prawidłowemu wykonaniu przez nich obowiązków służbowych. Brak jest zatem podstaw do twierdzenia, że usługi gastronomiczne nabywane w celu efektywnego przeprowadzenia spotkania będą stanowić dla pracowników jakiekolwiek przysporzenie. W konsekwencji wartość tych usług nie będzie stanowić dla pracowników przychodu ze stosunku pracy z tytułu nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. […] Zatem w sytuacji, gdy faktyczne korzyści z oferowanych napojów i posiłków, a także ewentualnie wynajmu lokali na potrzeby spotkań z kontrahentami, odnosić będzie przede wszystkim Wnioskodawca, nie zaś pracownicy czy kontrahenci (przedstawiciele kontrahentów) Wnioskodawcy, nie można stwierdzić, że po stronie osób uczestniczących w spotkaniach wystąpi przysporzenie majątkowe skutkujące powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.”