Prawem podatkowym rządzi generalna zasada opodatkowania przychodów. Przychód ze stosunku pracy stanowią dla pracownika wszelkie świadczenia, które pracownik otrzymuje od pracodawcy w związku z łączącym te podmioty stosunkiem pracy. Oznacza to, że świadczenia te podlegają opodatkowaniu, o ile nie zostały zwolnione od opodatkowania, czyli wymienione wprost w katalogach zawartych w ustawach podatkowych.

Jednym ze świadczeń przewidzianych przez ustawodawcę, jakie pracownik uzyskuje od pracodawcy jest odprawa emerytalno-rentowa. Zgodnie z art. 92¹ § 1 kodeksu pracy pracownikowi spełniającemu warunki uprawniające do renty z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na rentę lub emeryturę przysługuje odprawa pieniężna w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia. Ustawodawca uzależnił możliwość uzyskania odprawy emerytalno-rentowej od łącznego spełnienia dwóch przesłanek:

1. pracownik winien spełniać warunki uprawniające go do renty z tytułu niezdolności do pracy lub do emerytury;

2. rozwiązanie stosunku pracy winno nastąpić w związku z przejściem przez pracownika na rentę lub emeryturę.

Pracodawca, który wypłaca odprawę emerytalno-rentową powinien doliczyć jej wartość do pozostałych przychodów pracownika ze stosunku pracy, a następnie naliczyć odpowiednią zaliczkę na podatek dochodowy, pobrać ją z środków pracownika i odprowadzić do administracji skarbowej. Świadczenie takie nie korzysta bowiem ze zwolnienia od opodatkowania. Nie zostało wymienione w katalogu świadczeń, które ustawodawca zwalnia od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.