Pracodawcy mogą zadecydować o wsparciu finansowym dla swoich pracowników, poszkodowanych w związku z wystąpieniem klęski żywiołowej w postaci powodzi, która dotknęła południowo-zachodnią Polskę. Takie świadczenie może mieć charakter bezzwrotny lub może stanowić pożyczkę.

Wsparcie wypłacone pracownikowi w związku z zaistnieniem indywidualnych zdarzeń losowych (jak na przykład klęska żywiołowa) stanowi zazwyczaj jednorazową pomoc finansowa. Taka zapomoga jest zwykle świadczeniem bezzwrotnym. Zasady jej przyznawania i wysokość mogą wynikać z przepisów wewnątrzzakładowych albo indywidualnej decyzji pracodawcy.

Zapomoga stanowi dla pracownika przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Korzysta on ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 26 tej ustawy. Zgodnie z treścią przywołanego przepisu wolne od podatku dochodowego są zapomogi otrzymane w przypadku indywidualnych zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci:

a. z funduszu socjalnego, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, z funduszy związków zawodowych lub zgodnie z odrębnymi przepisami wydanymi przez właściwego ministra – niezależnie od ich wysokości,

b. z innych źródeł – do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 6000 zł.

Pracodawca może również udzielić pracownikowi znajdującemu się w trudnej sytuacji losowej nisko oprocentowanej albo nieoprocentowanej pożyczki. Sama wartość pożyczki nie jest przysporzeniem (przychodem), ponieważ kwota ta podlega zwrotowi pożyczkodawcy. Gdy pracodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania kredytów i pożyczek, a zasady udzielania pożyczek są jednolite dla wszystkich pracowników, to brak oprocentowania pożyczki, a także oprocentowanie pożyczki poniżej wysokości odsetek rynkowych, nie powoduje powstania po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy. Natomiast w przypadku, gdy pracodawca trudni się udzielaniem pożyczek, to zarówno brak oprocentowania, jak i oprocentowanie niższe niż dla podmiotów zewnętrznych powinno zostać zakwalifikowane jako przychód ze stosunku pracy pracownika. Jego wartość powinna odpowiadać różnicy między rynkowymi kosztami takiej pożyczki, a kosztami ponoszonymi przez pracownika.