Skopiuj link
Zgodnie z art. 2377 § 1 kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach:
1. jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu;
2. ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.
Przepisy nie precyzują konkretnych stanowisk czy rodzajów pracy, dla jakich pracodawca powinien przewidzieć stosowanie odzieży roboczej. Pracodawcy pozostawiono możliwość ustalenia stanowisk, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy. Należy zwrócić uwagę, że przywołany powyżej przepis art. 2377 § 2 kodeksu pracy nie dotyczy stanowisk, na których są wykonywane prace związane z bezpośrednią obsługą maszyn
i innych urządzeń technicznych albo prace powodujące intensywne brudzenie lub skażenie odzieży i obuwia roboczego środkami chemicznymi lub promieniotwórczymi albo materiałami biologicznie zakaźnymi.
Jak wynika z art. 2377 § 4 kodeksu pracy, pracodawca wypłaca pracownikowi ekwiwalent pieniężny za używanie przez niego własnej odzieży i obuwia roboczego. Jego wysokość powinna odpowiadać wartości odzieży i obuwia roboczego (ich aktualnym cenom). Warto zauważyć, że przepis nie określa częstotliwości wypłaty takiego ekwiwalentu oraz jego wysokości. To pracodawca ustala w wewnątrzzakładowych źródłach prawa pracy zasady wypłacania ekwiwalentu przysługującego pracownikom.
W gestii pracodawcy pozostaje ustalenie rodzajów odzieży i obuwia roboczego, których stosowanie na określonych stanowiskach jest niezbędne. Ponadto pracodawca powinien ustalić przewidywane okresy użytkowania takiej odzieży i obuwia roboczego. W każdym przypadku odzież i obuwie robocze dostarczane przez pracodawcę stanowią jego własność.
Stosowana przez pracowników odzież i obuwie robocze muszą posiadać właściwości ochronne i użytkowe, które powinien zweryfikować pracodawca. Jest on również zobowiązany zagwarantować pracownikom pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie tej odzieży oraz obuwia. Jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika.
W razie skażenia odzieży roboczej środkami chemicznymi lub promieniotwórczymi albo materiałami biologicznie zakaźnymi, co nastąpiło w wyniku jej stosowania w procesie pracy, pracodawca jest obowiązany zapewnić przechowywanie jej wyłącznie w miejscu przez niego wyznaczonym.
Na marginesie można dodać, że pewne wątpliwości może budzić coraz bardziej popularne wprowadzanie tzw. dress code’u w miejscu pracy, czyli stosowania określonego stroju przez pracowników, zgodnie z wytycznymi udzielonymi przez pracodawcę. Tego rodzaju odzież nie ma charakteru odzieży roboczej, gdyż nie służy zapewnieniu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia. Zatem w takim zakresie nie będzie mieć zastosowania analizowana regulacja (por. Florek Ludwik (red.), Kodeks pracy. Komentarz, wyd. VII, LEX).