Skopiuj link
Jeżeli zatem pracownik, którego odwołano z urlopu, nie stawi się w pracy, pracodawca może nałożyć na niego karę porządkową, a nawet rozwiązać z nim umowę o pracę w trybie art. 52 kodeksu pracy. Jeżeli doszłoby do takiej sytuacji, pracownik może wówczas odwołać się do sądu, który rozstrzygnie zasadność podjętej przez pracodawcę decyzji dotyczącej odwołania go z urlopu. Jak słusznie zauważył Sąd Najwyższy w uzasadnieniu do uchwały z dnia 9 lutego 1967 r. (sygn. III PZP 22/66) „to, czy pracodawca miał uzasadnione powody do odwołania pracownika z urlopu, jest już kwestią faktu i musi być przedmiotem postępowania dowodowego, gdy pracownik – pomimo wezwania – nie stawi się do pracy”.
Bez wątpienia jednak, w przypadku odwołania pracownika z urlopu, pracodawca jest obowiązany pokryć koszty poniesione przez niego w bezpośrednim związku z odwołaniem z urlopu. Chodzi o koszty faktycznie poniesione i udokumentowane, czyli na przykład pokryty już przez pracownika koszt wycieczki, który będzie wynikał z wystawionego przez biuro turystyczne rachunku.
Nie ma jednak przeszkód, aby pracodawca chcąc zrekompensować pracownikowi odwołanie z urlopu zwrócił mu nie tylko koszty bezpośrednio związane z przerwaniem urlopu, ale również kwotę wyższą, stanowiącą rekompensatę przerwanych wakacji. W takiej sytuacji kwoty, które pracownika otrzyma ponad koszty faktycznie poniesione, będą dla niego stanowić przychód podlegający opodatkowaniu. Jak wynika z pisma Pierwszego Urzędu Skarbowego w Bydgoszczy z dnia 29 września 2006 r. (znak PD2.2-415-35/06) „pracodawca może zrekompensować pracownikowi odwołanie z urlopu wypłacając mu określone świadczenie pieniężne ponad kwotę rzeczywiście poniesionych przez pracownika wydatków i wszelkie kwoty otrzymane ponad koszty faktycznie poniesione będą stanowić dla pracownika przychód podlegający opodatkowaniu”.
