Skopiuj link
Zgodnie z art. 42 par. 4 Kodeksu pracy wypowiedzenie dotychczasowych warunków pracy lub płacy (wypowiedzenie zmieniające) nie jest wymagane w razie powierzenia pracownikowi, w przypadkach uzasadnionych potrzebami pracodawcy, innej pracy niż określona w umowie o pracę na okres nieprzekraczający 3 miesięcy w roku kalendarzowym, jeżeli nie powoduje to obniżenia wynagrodzenia i odpowiada kwalifikacjom pracownika. Wskazany przepis formułuje więc dość liberalną przesłankę skorzystania przez pracodawcę z możliwości wydania takiego polecenia pracownikowi, wskazując, że polecenie, o którym mowa, musi znaleźć uzasadnienie w potrzebach pracodawcy. Wskazany przepis nie wymaga, aby potrzeba pracodawcy była szczególna, nadzwyczajna. Dla prawidłowego skorzystania z uprawnień wynikających z art. 42 par. 4 Kodeksu pracy konieczne jest zatem jedynie wykazaniem związku pomiędzy konkretną potrzebą pracodawcy, a wydanym pracownikowi poleceniem. Nie oznacza to jednak, że wydanie takiego polecenia pracownikowi może przybrać postać kary, szykany. Z taką sytuacją niestety można się często spotkać w sytuacji, gdy pracownikowi powierzamy wykonywanie innej pracy niż określona w umowie o pracę w okresie wypowiedzenia umowy o pracę.
Istota polecenia, które wydaje w takiej sytuacji pracodawca pracownikowi, polega na czasowym powierzeniu mu do wykonywania pracy innego rodzaju niż określona w zawartej przez strony umowie o pracę. Takie sformułowanie kładzie nacisk na to, że praca powierzona pracownikowi musi być odmienna, zasadniczo różna od pracy określonej w umowie o pracę. Konstrukcja przewidziana w art. 42 par. 4 Kodeksu pracy nie znajduje bowiem zastosowania do sytuacji, w której powierzamy pracownikowi pracę tego samego rodzaju, lecz realizowaną na innym stanowisku. W takiej sytuacji co do zasady nie istnieje konieczność wypowiadania umowy o pracę, ani stosowania art. 42 par. 4 Kodeksu pracy.
Użycie przez ustawodawcę sformułowania „powierzeniu pracownikowi innej pracy” zawęża w pewnej mierze granice zastosowania art. 42 par. 4 Kodeksu pracy tylko do tego rodzaju czasowej zmiany. Nie można w szczególności uznać, że „powierzeniu pracownikowi innej pracy” zawiera w sobie również dopuszczalność czasowej zmiany miejsca wykonywania pracy, bez wypłaty świadczeń należnych pracownikowi w związku z odbywaniem przez niego podróży służbowej. Po pierwsze, przeczy temu literalne brzmienie art. 42 par. 4 Kodeksu pracy, który spośród różnego rodzaju warunków zatrudnienia określanych przez strony w umowie o pracę wymienia wyłącznie rodzaj pracy wykonywanej przez pracownikowi. Po drugie, zasady i tryb powierzania pracownikowi wykonywania pracy w innym miejscu niż określone w zawartej przez strony umowie o pracę określa art. 775 par. 1 – 5 Kodeksu pracy oraz przepisy wydanego na jego podstawie. W szczególności nie wynika z nich, tak jak ma to miejsce w sytuacji uregulowanej w art. 42 par. 4 Kodeksu pracy, jakiekolwiek ograniczenie czasowe w wydaniu pracownikowi polecenia odbycia podróży służbowej. Ponadto w przepisach prawa znajdziemy przepisy, które ograniczają możliwość delegowania konkretnego pracownika poza jego stałe miejsce pracy. Uznanie, że na podstawie art. 42 par. 4 Kodeksu pracy możemy dokonać czasowej zmiany miejsca wykonywania pracy, prowadziłoby do naruszenia regulacji ochronnych zapewniających pewnym grupom pracowników szczególną ochronę w tym zakresie.
Zobacz szkolenia: