Do ustania zatrudnienia może dojść w wyniku wygaśnięcia umowy o pracę albo rozwiązania stosunku pracy na mocy oświadczenia woli pracownika lub (i) pracodawcy. Zakończenie umowy o pracę, podobnie jak wiele innych aktywności na gruncie prawa pracy, generuje obowiązki dla stron stosunku pracy.

Decyzja o niekontynuowaniu stosunku pracy z pracownikiem pociąga za sobą obowiązki dla pracodawcy. Przede wszystkim pracodawca musi rozliczyć się z pracownikiem. Musi wypłacić mu wynagrodzenie i wszystkie inne należne świadczenia (w tym ekwiwalenty i odprawy). Musi również wydać mu świadectwo pracy. Ponadto, w terminie 7 dni od ustania stosunku pracy, musi dokonać wyrejestrowania pracownika z ubezpieczeń w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych. 

Pracodawca ma również obowiązek przechowywać dokumentację związaną z zatrudnieniem przez określonym przez ustawodawcę czas. Długość okresu przechowywania dokumentacji pracowniczej jest uzależniona od daty nawiązania stosunku pracy. W przypadku stosunków pracy nawiązanych przed 1 stycznia 1999 roku dokumentację należy przechowywać przez 50 lat od rozwiązania stosunku pracy. Jeśli umowa o pracę została zawarta po 31 grudnia 1998 roku, ale przed 1 stycznia 2019 roku, to przez 50 lat od rozwiązania stosunku pracy, chyba że pracodawca złoży do ZUS raporty informacyjne. Wtedy okres przechowywania dokumentacji pracowniczej można skrócić do 10 lat. Natomiast dokumentację dotyczącą stosunków pracy nawiązanych po 31 grudnia 2018 roku przechowuje się przez 10 lat od końca roku kalendarzowego, w którym ustał stosunek pracy.

Jeśli doszło do ustania zatrudnienia pracownika, do którego wynagrodzenia zostało skierowane zajęcie w postępowaniu egzekucyjnym, to pracodawca jest zobowiązany poinformować organ egzekucyjny o zakończeniu umowy o pracę.