Osoby podlegające ubezpieczeniu chorobowemu obowiązkowo nabywają prawo do zasiłku chorobowego po 30 dniach od chwili zgłoszenia do ubezpieczeń, natomiast osoby podlegające temu ubezpieczeniu z dobrowolnego tytułu – po 90 dniach. Okres zasiłkowy wynosi 182 dni, a w przypadku niezdolności spowodowanej gruźlicą lub gdy choroba przypada na okres ciąży 270 dni.

Do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzednich niezdolności do pracy, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekroczyła 60 dni, niezależnie od przyczyny. Oznacza to, że okres zasiłkowy nie jest zależny od tego, czy przyczyna niezdolności do pracy występująca przed przerwą i po przerwie jest ta sama. Przy ustalaniu okresu zasiłkowego nie uwzględnia się okresów niezdolności do pracy przypadających przed przerwą nie dłuższą niż 60 dni, jeżeli po przerwie niezdolność do pracy wystąpiła w trakcie ciąży.

Po wyczerpaniu okresu zasiłkowego, jeśli ubezpieczony nadal jest niezdolny do pracy, to może wystąpić o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego na okres nieprzekraczający 12 miesięcy. Lekarz orzecznik ZUS musi jednak stwierdzić, że ubezpieczony rokuje odzyskanie zdolności do pracy. Co ważne świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje osobom uprawnionym do emerytury lub renty zarówno w trakcie zatrudnienia jak i po jego ustaniu. Do świadczenia rehabilitacyjnego nie będą mieć prawa również uprawnieni do zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku lub świadczenia przedemerytalnego, nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego oraz urlopu dla poratowania zdrowia udzielonego na podstawie odrębnych przepisów.

Do końca 2021 roku do jednego okresu zaliczało się tylko dni niezdolności do pracy związane z ta samą chorobą jeżeli przerwa pomiędzy orzeczonymi okresami choroby nie przekroczyła 60 dni, bądź pomiędzy chorobami związanymi z tymi samymi lub różnymi jednostkami chorobowymi nie było przerwy w ogóle.