Od przychodu osiąganego przez pracownika ze stosunku pracy płatnik ma obowiązek odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Musi ustalić ich prawidłową wysokość, a następnie pobrać je z przychodu pracownika i odprowadzić do administracji skarbowej. Przychody ze stosunku pracy opodatkowuje się na zasadach ogólnych według skali podatkowej.

Powyższe wynika z art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podatek dochodowy pobiera się od podstawy jego obliczenia według następującej skali podatkowej:

Jeżeli dochód pracownika przekroczy próg podatkowy, czyli kwotę 120 000 zł, to pracodawca jest zobowiązany zmienić wysokość i sposób poboru zaliczki na podatek dochodowy. Zasady postępowania płatnika w takiej sytuacji ustawodawca określił w art. 32 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na jego podstawie zaliczki za miesiące od stycznia do grudnia wynoszą:

1. za miesiące, w których dochód podatnika uzyskany od początku roku od danego płatnika nie przekroczył kwoty 120 000 zł – 12% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;

2. za miesiąc, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku od danego płatnika przekroczył kwotę 120 000 zł – 12% od tej części dochodu uzyskanego w tym miesiącu, która nie przekroczyła tej kwoty, i 32% od nadwyżki ponad kwotę 120 000 zł;

3. za miesiące następujące po miesiącu, o którym mowa w pkt 2 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu od danego płatnika.

Dodatkowo warto pamiętać, że podatnik może złożyć pracodawcy oświadczenie, że za dany rok zamierza opodatkować dochody na zasadach określonych dla małżonków albo osób samotnie wychowujących dzieci. W takim przypadku, nawet pomimo przekroczenia progu podatkowego, płatnik nie będzie pobierał wyższej zaliczki na podatek dochodowy.