Jak wynika z art. 18 ust.1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracownika stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Przychodem tym są więc pieniądze i wartości pieniężne oraz świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym. W związku z powyższym należne składki na ZUS należy deklarować w stosunku do miesiąca, w którym pracownik otrzyma wynagrodzenie bez względu na to za jaki okres jest ono należne.

Nieco inaczej rzecz się ma w przypadku uwzględniania wynagrodzenia w podstawie wymiaru zasiłku. Zgodnie z art. 36 ust 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa podstawę wymiaru zasiłku dla ubezpieczonych będących pracownikami stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie za okres 12 miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jako wynagrodzenie to przyjmuje się przychód pracownika uzyskany za te miesiące w trakcie nieprzerwanego okresu podlegania ubezpieczeniu chorobowemu. Mowa więc o przychodzie uzyskanym za dany okres, a nie wypłaconym w okresie 12 miesięcy poprzedzających zachorowanie.

Ustalając podstawę wymiaru zasiłku trzeba uwzględniać wynagrodzenie należne pracownikowi za pełne kalendarzowe miesiące poprzedzające miesiąc powstania absencji chorobowej, a nie faktycznie wypłacone w okresie tych miesięcy, choć dotyczące innych okresów rozliczeniowych.