Zatrudnianie cudzoziemców w Polsce jest bardzo sformalizowane. Pracodawca musi uzyskać niezbędne informacje i dokumenty, które nie są konieczne przy zatrudnianiu obywatela Polski. Zasady opodatkowania przychodów osiąganych przez obcokrajowców ze stosunku pracy nie odbiegają jednak istotnie od reguł właściwych dla Polaków.

Dla określenia właściwego urzędu skarbowego dla danego podatnika kluczowe jest stwierdzenie, gdzie w rozumieniu ustaw podatkowych znajduje się jego centrum interesów życiowych oraz miejsce zamieszkania. Ta reguła ma zastosowanie zarówno do obywateli polskich, jak i cudzoziemców.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce uważa się osobę, która posiada na terytorium RP centrum interesów osobistych lub gospodarczych (tzw. ośrodek interesów życiowych – miejsce, gdzie znajdują się członkowie jej najbliższej rodziny, z którym wiąże swoją przyszłość bądź w którym prowadzi stałą działalność) albo też pobyt osoby na terytorium RP jest dłuższy niż 183 dni w trakcie roku podatkowego. Podkreślenia wymaga, że warunek przebywania na terytorium Polski przez okres dłuższy niż 183 dni w roku podatkowym nie musi być spełniony wyłącznie poprzez pobyt nieprzerwany. Wskazany warunek może bowiem zostać spełniony też przez kilka pobytów, które będą podlegały sumowaniu.

Podatnik, który posiada status rezydenta, podlega w Polsce opodatkowaniu od wszystkich osiągniętych dochodów, niezależnie od ich źródła. Właściwy urząd skarbowy ustala się według jego miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Natomiast zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia z dnia 22 sierpnia 2005 roku w sprawie właściwości organów podatkowych właściwość miejscową organów podatkowych w sprawach opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ustala się według miejsca pobytu osoby fizycznej, jeżeli nie ma ona miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.