Stawka osobistego zaszeregowania stanowi podstawę ustalania świadczeń przysługujących pracownikowi ze stosunku pracy. Ustawodawca odnosi się do tej wartości, wskazując, jak obliczyć wysokość dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych, wynagrodzenia za czas dyżuru i wynagrodzenia postojowego.

Choć pojęcie to nie zostało zdefiniowane w prawie pracy, stanowi punkt wyjścia do ustalania innych składników wynagrodzenia. Wytycznych co do rozumienia „stawki osobistego zaszeregowania” należy szukać w orzecznictwie i doktrynie. Przyjmuje się, że wynagrodzenie wynikające z osobistego zaszeregowania odnosi się do stawki wynagrodzenia zasadniczego ustalonej w umowie o pracę lub w innym akcie będącym podstawą nawiązania stosunku pracy.

„Pojęcie zaszeregowania pracownika wiąże się z tak zwanymi taryfikatorami kwalifikacyjnymi, które mogą też występować pod innymi nazwami (na przykład jako „tabele stanowisk, kwalifikacji i zaszeregowania”), w których określa się w poszczególnych rubrykach stanowisko lub rodzaj pracy, kwalifikacje zawodowe pracowników wymagane do wykonywania pracy określonego rodzaju lub na określonym stanowisku oraz przypisuje się im, przeważnie w sposób widełkowy, kategorię zaszeregowania. Następnie w tak zwanych tabelach stawek wynagrodzenia zasadniczego określa się, zgodnie z art. 78 § 2 k.p. [Kodeksu pracy], najczęściej również widełkowo, kwoty miesięcznych lub godzinowych stawek wynagrodzenia zasadniczego przysługującego pracownikom zaliczonym do poszczególnych kategorii w taryfikatorze kwalifikacyjnym. Osobiste zaszeregowanie pracownika polega natomiast na ustaleniu wynagrodzenia odpowiadającego rodzajowi pracy.” (P. Prusinowski [w:] Kodeks pracy. Komentarz. Tom I. Art. 1-93, wyd. VI, red. K. W. Baran, Warszawa 2022).