Skopiuj link
W przypadku gdy miejsce pracy znajduje się w innej miejscowości niż miejscowość, w której pracownik ma stałe lub czasowe miejsce zamieszkania, koszty uzyskania przychodu winny zostać ustalone na podstawie art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z przepisu tego wynika, iż koszty uzyskania przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej dla podatnika, którego stałe lub czasowe miejsce zamieszkania położone jest poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, od 1 stycznia 2020 roku będą wynosić 300 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 3600 zł. Jeżeli podatnik uzyskuje przychody równocześnie z więcej niż jednego z w/w tytułów, koszty uzyskania przychodów przez rzeczonego podatnika nie mogą przekroczyć łącznie kwoty 5400 zł za rok podatkowy. Od dnia 1 października 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r. miesięczne koszty uzyskania przychodów w analizowanym przypadku wynoszą 300 zł. Natomiast przy obliczaniu podatku za 2019 r. koszty uzyskania przychodów za rok podatkowy wynoszą łącznie nie więcej niż 2151,54 zł, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę. Z kolei koszty uzyskania przychodów nie mogą przekroczyć łącznie 3226 zł 92 gr, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
Z całościowej analizy art. 22 ust. 2 ustawy wynika, iż ustawodawca wartość ryczałtu uzależnił jedynie od liczby stosunków służbowych, pracy, pracy spółdzielczej oraz pracy nakładczej, w których pozostaje podatnik, oraz faktu zamieszkiwania przez pracownika poza miejscowością, w której znajduje się jego miejsce pracy. Możliwość rozliczenia kosztów uzyskania przychodu w inny sposób niż za pomocą ryczałtu przez pracownika dojeżdżającego do pracy z innej miejscowości nie jest zatem obwarowana dodatkowymi przesłankami.
W szczególności nie mają znaczenia środki komunikacji, z jakich korzysta pracownik dojeżdżając do pracy. Ryczałt ma zatem zastosowanie zarówno gdy pracownik dojeżdża do pracy samochodem prywatnym, jak i komunikacją publiczną.
Przepis art. 22 ust. 11 ustawy przewiduje możliwość zastosowania faktycznych kosztów uzyskania przychodu w zeznaniu rocznym. Stanowi on, iż jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.
Możliwość zastosowania przez podatnika faktycznych kosztów uzyskania przychodów zostaje obwarowana kilkoma warunkami, które muszą zostać spełnione łącznie. Po pierwsze, faktyczne koszty uzyskania przychodu winny być wyższe od ustawowych, zryczałtowanych, rocznych kosztów uzyskania przychodów. Po drugie, możliwość zastosowania fatycznych kosztów uzyskania przychodów dotyczy wyłącznie podatnika dojeżdżającego do zakładu pracy środkiem transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej. Po trzecie, poniesione przez podatnika koszty dojazdów winny zostać w odpowiedni sposób udokumentowane, tzn. za pomocą imiennego biletu okresowego.
Pracownik dojeżdżający do pracy samochodem prywatnym nie spełnia przesłanek z art. 22 ust. 11 ustawy. Nie ma on zatem możliwości obniżenia uzyskanych przychodów o rzeczywiste, związane z dojazdami do pracy koszty. W zeznaniu rocznym powinien on uwzględnić ryczałtowe koszty uzyskania przychodu.