Skopiuj link
Taki stan prawny dotyczy przede wszystkim umów zawartych począwszy od dnia 22 lutego 2016 r. W pewnym zakresie wskazane powyżej ograniczenia znajdą zastosowanie również w odniesieniu do umów na czas określony zawartych przed zmianą stanu prawnego. Ustawodawca przewidział bowiem przepisy przejściowe określające sytuację pracodawców, których na dzień wejścia w życie nowych przepisów łączą z pracownikami umowy o pracę na czas określony.
Zgodnie z art. 14 pkt 4 Ustawy z dnia 25 czerwca 2015 o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw do umów o pracę na czas określony, trwających w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się art. 251 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, jednakże do okresu zatrudnienia, o którym mowa w tym przepisie, wlicza się okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony przypadający od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, a trwająca w tym dniu umowa o pracę na czas określony jest uważana za pierwszą umowę w rozumieniu art. 251 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą albo za drugą umowę w rozumieniu tego przepisu, jeżeli została zawarta jako druga umowa w rozumieniu art. 251 ustawy zmienianej w art. 1 w dotychczasowym brzmieniu.
Z uwagi na to, iż wskazany powyżej przepis wspomina wprost w swojej treści o umowie trwającej w dniu wejścia w życie nowych rozwiązań prawnych powstały wątpliwości dotyczące tego, czy sposób ustalenia 33-miesięcznego okresu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony odnoszący się do umów trwających w dniu 22 lutego 2016 r. można zastosować również w odniesieniu do umów o pracę na czas określony zawieranych w nowym stanie prawnym, ale w sytuacji, gdy strony wcześniej łączyła już umowa o pracę na czas określony.
W kwestii tej wypowiedział się Departament Prawny Głównego Inspektoratu Pracy, który w piśmie z dnia 18 stycznia 2016 r. podkreślił, iż „dyspozycją art. 251 Kodeksu pracy w nowym brzmieniu nie będą objęte umowy o pracę na czas określony, które zostały zawarte i uległy rozwiązaniu przed wejściem w życie nowelizacji, a co za tym idzie umów tych nie będzie wliczać się do limitów zatrudnienia na podstawie umów o pracę na czas określony przewidzianych w art. 251 Kodeksu pracy. Tym samym dopuszczalne jest zawarcie kolejnej umowy na czas określony po 22.02.2016 r. pomiędzy tymi samymi stronami stosunku pracy, w sytuacji gdy przed tą datą strony zawarły co najmniej 3 umowy na czas określony lub były związane umową (umowami) na czas określony trwającą (trwającymi) co najmniej 33 miesiące.”.
Z powyższego wynika zatem, że okres 33 miesięcy zatrudnienia na podstawie umowy bądź umów o pracę na czas określony należy liczyć od dnia 22 lutego 2016 r. nie tylko w stosunku do umów trwających w tym dniu, ale również w odniesieniu do każdej następnej umowy o pracę na czas określony, która została zawarta po tej dacie. Na przykład, gdy pracownik zawarł początkowo z pracodawcą umowę na czas określony od 01.01.2015 r. do 15.03.2016 r., zaś od dnia 16.03.2016 r. strony zawarły kolejną umowę o pracę na czas określony to czas jej trwania jako umowy o pracę na czas określony (przy założeniu ciągłości zatrudnienia) nie może przekroczyć dnia 21.11.2018 r., gdyż w tym dniu upłynie okres 33 miesięcy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony w nowym stanie prawnym.
