Skopiuj link
Limity w zawieraniu umów na czas określony
Art. 251 § 1 k.p., w brzmieniu obowiązującym od 22 lutego 2016 roku, przewiduje dwa limity w zawieraniu umów na czas określony: czasowy – max 33 miesięcy oraz liczby umów – max 3 umowy. Oba limity biegną równolegle koło siebie i upływ któregokolwiek z nich jako pierwszego skutkuje przekształceniem umowy na czas określony w umowę na czas nieokreślony. Stosownie bowiem do dyspozycji art. 251 § 3 k.p. Jeżeli okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony jest dłuższy niż okres, o którym mowa w § 1, lub jeżeli liczba zawartych umów jest większa niż liczba umów określona w tym przepisie, uważa się, że pracownik, odpowiednio od dnia następującego po upływie okresu, o którym mowa w § 1, lub od dnia zawarcia czwartej umowy o pracę na czas określony, jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.
Przykład:
Pracownik i pracodawca w dniu 1 marca 2016 roku zawarli umowę o pracę na czas określony do 31 marca 2016 roku. W dniu 1 kwietnia 2016 roku została zawarta kolejna umowa na czas określony do 30 kwietnia 2016 roku. Kolejną umowę na czas określony do 31 maja 2016 roku strony zawarły w dniu 1 maja 2016 roku. W dniu 1 czerwca 2016 roku strony zawarły umowę na czas określony do 30 czerwca 2016 roku. Z mocy prawa umowa ta ulega przekształceniu w umowę na czas nieokreślony. Jest to bowiem czwarta umowa na czas określony. Nie ma znaczenie natomiast okoliczność, iż łączny czas trwania zawartych przez strony umów nie przekroczył 33 miesięcy.
Przykład:
W dniu 1 marca 2016 roku strony zawarły umowę na czas określony do 28 lutego 2019 roku. Z uwagi na upływ okresu 33 miesięcy w dniu 1 grudnia 2018 roku umowa ulegnie przekształceniu w umowę na czas nieokreślony. Dla przekształcenia nie ma znaczenia okoliczność, iż strony zawarły tylko jedną umowę o pracę na czas określony.
Umowy na czas określone trwające przed 22 lutego 2016 roku
Ustalając upływ limitów nie uwzględniamy stanów faktycznych, które miały miejsce przed dniem wejścia w życie nowelizacji tj. przed 22 lutego 2016 roku, co potwierdza treść ustawy nowelizującej. Zgodnie z art. 14 ust. 4 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1220) Do umów o pracę na czas określony, trwających w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się art. 251 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, jednakże do okresu zatrudnienia, o którym mowa w tym przepisie, wlicza się okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony przypadający od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, a trwająca w tym dniu umowa o pracę na czas określony jest uważana za pierwszą umowę w rozumieniu art. 251 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą albo za drugą umowę w rozumieniu tego przepisu, jeżeli została zawarta jako druga umowa w rozumieniu art. 251 ustawy zmienianej w art. 1 w dotychczasowym brzmieniu.
Cytowany przepis wskazuje także sposób liczenia limitów w przypadku umów na czas określony trwających w dniu wejścia w życie nowelizacji. Wynika z niego, iż dla umów trwających w dniu wejścia w życie nowelizacji okres 33 miesięcy liczymy od 22 lutego 2016 roku. Nie uwzględnimy okresu przed 22 lutego 2016 roku. Natomiast przy ustalaniu limitu liczby umów, ustawodawca przyjął zasadę, iż jeżeli obowiązująca w dniu wejścia w życie nowelizacji umowa jest pierwszą lub drugą umową w rozumieniu dotychczasowych przepisów, pozostaje ona odpowiednio pierwszą lub drugą umową w rozumieniu nowych przepisów.
Przykład:
W dniu 2 stycznia 2014 roku pracownik i pracodawca zawarli umowę na czas określony, do dnia 1 stycznia 2018 roku. Limit 33 miesięcy liczymy dopiero od 22 lutego 2016 roku. Nie uwzględniamy czasu trwania umowy sprzed wejścia w życie nowelizacji tj. sprzed 22 lutego 2016 roku. Natomiast z uwagi na okoliczność, iż w świetle dotychczasowych przepisów zawarta przez strony umowa była pierwsza umową, pozostaje ona pierwszą umową w rozumieniu nowych przepisów.
Przykład:
Pracownik i pracodawca zawarli 2 stycznia 2014 roku umowę na czas określony, do 1 stycznia 2016 roku. 2 stycznia 2016 roku została zawarta druga umowa na czas określony, do 1 stycznia 2018 roku. Limit 33 miesięcy liczymy od 22 lutego 2016 roku. Przy ustalaniu limitu liczby umów, należy mieć na względzie, iż łącząca strony w dniu wejścia w życie nowelizacji umowa, była drugą umową w rozumieniu przepisów dotychczasowych. Zatem jest ona drugą umową w świetle nowych przepisów.
Pracodawcę i pracownika nie łączył stosunek pracy w dniu 22 lutego 2016 roku
W przypadku, gdy przed wejściem w życie nowelizacji pracownika i pracodawcy łączył stosunek pracy, zaś w dniu wejścia w życie nowych przepisów strony nie łączył stosunek pracy i zawierają one kolejną umowę już pod rządami nowych przepisów, nie uwzględniamy umów i czasu ich trwania sprzed 22 lutego 2016 roku. Zatem umowa zawarta po dniu wejścia w życie nowelizacji będzie pierwszą umową, a okres 33 miesięcy będzie liczony od dnia jej zawarcia.
Przykład:
Strony łączyły dwie umowy o pracę: od 2 stycznia 2014 roku do dnia 1 stycznia 2015 roku oraz od 2 stycznia 2015 roku do dnia 1 stycznia 2016 roku. W dniu wejścia w życie nowelizacji pracodawcę i pracownika nie łączyła żadna umowa. W dniu 1 kwietnia 2016 roku pracownik i pracodawca zawarli nową umowę o pracę na czas określony do 31 marca 2018 roku. Zawarta przez strony umowa jest pierwszą umową w rozumieniu nowych przepisów, a limit 33 miesięcy należy liczyć od 1 kwietnia 2016 roku. Nie uwzględniamy umów i czasu ich trwania sprzed wejścia w życie nowelizacji.
Umowa na okres próbny a limity
Przy ustalaniu limitów, zarówno czasowego, jak i liczby umów, nie uwzględniamy umowy na okres próbny. Nie jest to bowiem umowa na czas określony, lecz osobny typ umowy. Stosownie bowiem do dyspozycji art. 25 § 1 k.p. Umowę o pracę zawiera się na okres próbny, na czas nieokreślony albo na czas określony.
Przykład:
W dniu 1 marca 2016 roku strony zawarły umowę o pracę na okres próbny 3 miesięcy, do dnia 31 maja 2016 roku. W dniu 1 czerwca 2016 roku strony zawarły umowę o pracę na czas określony, do dnia 31 maja 2017 roku. Umowa z dnia 1 czerwca 2016 roku jest pierwszą umową w rozumieniu art. 251 § 1 k.p., a limit 33 miesięcy należy liczyć od dnia 1 czerwca 2016 roku.
Brak zerowania limitów
Limity nigdy się nie zerują. Jakakolwiek przerwa między umowami nie skutkuje przerwaniem biegu limitów i rozpoczęciem ich liczenia na nowo. Zatem zatrudniając pracownika pracodawca musi uwzględnić wcześniej zawarte z nim umowy i czas ich trwania. Zasada ta nie obowiązuje względem stanów faktycznych sprzed 22 lutego 2016 roku, z wyjątkami wynikającymi z art. 14 ust. 4 ustawy nowelizującej, o czym była mowa wcześniej.
Przykład:
Pracodawcę i pracownika łączyła umowa o pracę na czas określony od 1 kwietnia 2016 roku do dnia 31 grudnia 2016 roku. W 2018 roku pracodawca chciałby ponownie zatrudnić tego pracownika. Przy zawieraniu nowej umowy o pracę musi uwzględnić umowę z dnia 1 kwietnia 2016 roku i czas jej trwania. W konsekwencji pracodawca i pracownik mogą zawrzeć jeszcze 2 umowy na czas określony, na łączny okres 24 miesięcy.