Pracownik, który wykonuje pracę w różnych miejscach w związku z charakterem wypełnianych przez niego obowiązków pracowniczych jest pracownikiem mobilnym. Typową cechą pracy takiej osoby jest ciągłe przemieszczanie się na pewnym obszarze. Tym samym pracownik nie przebywa w swoim miejscu zamieszkania i musi korzystać z noclegów tam, gdzie w danym momencie się znajduje. Najczęściej noclegi są finansowane przez pracodawcę. Świadczenie takie jest co do zasady spełniane w jego interesie, gdyż często warunkuje mobilny charakter pracy.

Wobec tego należy przyjąć, że pracownik nie uzyskuje nieodpłatnego świadczenia, które powinno zostać opodatkowane. W tym miejscu można odwołać się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 roku, sygn. akt K 7/13. W ocenie Trybunału świadczenie może zostać uznane za przychód pracownika jedynie w przypadku, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika i w jego interesie oraz przyniosło mu korzyść majątkową w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. Korzyść ta musi być wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

Nie da się ukryć, że koszty noclegów pracowników mobilnych związane są bezpośrednio z prowadzoną przez pracodawcę działalnością gospodarczą. Dlatego też finansowanie noclegu pracownika mobilnego nie powinno być traktowane jako jego korzyść. „Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy tak, aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy; przepis art. 94 pkt 3 Kodeksu pracy tylko przykładowo wymienia w aspekcie zmniejszenia uciążliwości pracy pracę monotonną i pracę w ustalonym z góry tempie.” (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu w wyroku z dnia 20 listopada z 2014 roku, I SA/Po 548/14).