Skopiuj link
- przed dniem 1 stycznia 1949 r. – art. 27a,
- po dniu 31 grudnia 1948 r. – art. 24a.
Powołane wyżej przepisy stanowią podstawę do przyznania z urzędu emerytur osobom pobierającym rentę z tytułu niezdolności do pracy, które osiągnęły wiek emerytalny wynoszący 60 lat – kobiety i 65 lat – mężczyźni. Emeryturę przyznaje się z urzędu zamiast pobieranej renty z tytułu niezdolności do pracy. Emeryturę przyznaje się od dnia osiągnięcia przez rencistkę/rencistę wieku emerytalnego, a w przypadku, gdy w dniu osiągnięcia wieku emerytalnego wypłata renty z tytułu niezdolności do pracy była wstrzymana – od pierwszego dnia miesiąca, od którego byłaby podjęta wypłata renty.
Emeryturę przyznaje się z urzędu osobie, która ma jakikolwiek okres podlegania ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym. Dla ustalenia prawa do emerytury bez znaczenia pozostaje więc zarówno długość okresu ubezpieczenia, jak też tytuł tego ubezpieczenia.
Emeryturę przyznaje się z urzędu na podstawie art. 24a osobom urodzonym po 31 grudnia 1948 r., które są członkami otwartego funduszu emerytalnego, jak i tym, które nie są członkami otwartego funduszu emerytalnego.
Jeżeli wniosek o emeryturę zostanie zgłoszony do końca miesiąca, w którym ubezpieczony osiągnął wiek emerytalny i spełnił warunki wymagane do jej przyznania – prawo do emerytury ustala się na wniosek osoby zainteresowanej na podstawie art. 27 lub na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy, a nie z urzędu na podstawie – odpowiednio – art. 27a lub art. 24a ustawy. W takim przypadku zainteresowany zachowuje możliwość wyboru emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy.
Zobacz szkolenie:
