Przedmiotowe świadczenie nie sposób uznać za przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie jest ono związane ze stosunkiem pracy i nie pochodzi od pracodawcy.

Co więcej taki zwrot utraconego zarobku nie stanowi również przychodu, o którym mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis dotyczy przychodów z działalności wykonywanej osobiście przez osoby, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności. Chodzi w szczególności o przychody uzyskiwane przez biegłych, płatników i inkasentów należności publicznoprawnych, a także z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej.

Zwrot zarobku lub dochodu utraconego z powodu stawiennictwa na wezwanie sądu stanowi dla podatnika przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Katalog świadczeń wskazany w art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma charakter otwarty. „Ustawodawca nie zawęził tego kręgu tylko do wyszczególnionych przychodów. Zatem jeżeli podatnik osiągnie przychody, których nie jest w stanie skategoryzować do żadnego źródła przychodów wymienionych w ustawie, wtedy powinien przychód ująć w innych źródłach.” (M. Brzostowska, P. Kubiesa [w:] M. Brzostowska, P. Kubiesa, PIT. Komentarz, Warszawa 2022).