Ubezpieczonemu przysługuje prawo do zasiłku chorobowego po upływie okresu wyczekiwania, czyli określonego przez ustawodawcę okresu ubezpieczenia. Długość tego okresu jest uzależniona od tego, czy ubezpieczenie ma charakter obowiązkowy, czy dobrowolny.

Jeśli pracownik stanie się niezdolny do pracy w pierwszym miesiącu zatrudnienia, a pomiędzy zakończeniem współpracy z poprzednim pracodawcą i zawarciem kolejnej umowy o pracę minęło więcej niż 30 dni to musi się liczyć z utratą części przychodu. W takim przypadku, z uwagi na brak ciągłości ubezpieczenia chorobowego, przez 30 dni będzie trwał okres wyczekiwania, a wszystkie orzeczone w tym czasie niezdolności do pracy będą niepłatną nieobecnością usprawiedliwioną. W przypadku, gdy ubezpieczenie chorobowe będzie miało charakter dobrowolny, jak w przypadku zleceniobiorców, to prawo do zasiłku przysługuje po 90 dniach.

Jednak w przypadku, gdy zostaje zachowana ciągłość ubezpieczenia chorobowego, prawo do zasiłku przysługuje od pierwszego dnia. Ustawodawca dopuszcza również wypłatę świadczeń bez okresu wyczekiwania, jeżeli ubezpieczony:

• uległ wypadkowi w drodze do pracy lub z pracy, bądź
• posiada wcześniejszy, co najmniej 10 letni okres obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego.
• jest absolwentem, który przystąpi do ubezpieczenia chorobowego w ciągu 90 dni od daty ukończenia szkoły lub studiów.

Warto pamiętać, że do okresu zasiłkowego nie wlicza się niepłatnego okresu choroby przypadającego w okresie wyczekiwania. Wynika to z treści art. 9 ust. 3 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.