Pracodawcy mogą organizować różnego rodzaju imprezy dla swoich pracowników. Ich celem może być promocja i reklama przedsiębiorstwa pracodawcy, ale także integracja zespołu. Często w takich wydarzeniach uczestniczyć mogą także rodziny pracowników.

W związku z udziałem pracownika w imprezach organizowanych przez pracodawcę pracownik może otrzymywać różne świadczenia. W zależności od rodzaju tych świadczeń i podstaw ich udzielenia zostaną one zakwalifikowane jako przychód pracownika podlegający opodatkowaniu lub nie. Pikniki rodzinne najczęściej mają wymiar integrujący i poprawiający atmosferę w załodze.

Zgodnie z dyspozycją art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Należą do nich w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Świadczenie może zostać uznane za inne nieodpłatne świadczenie stanowiące przychód pracownika, jeżeli zostało spełnione za zgodą pracownika (pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie) i w jego interesie (nie w interesie pracodawcy). Powinno ono także przynieść pracownikowi korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. Korzyść ta winna być wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów) – wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 roku, sygn. akt K 7/13.

W analizowanym zakresie istotne znaczenie ma wyrok z dnia 14 stycznia 2015 roku Naczelnego Sądu Administracyjnego, sygn. akt II FSK 2770/14. Odniesiono w nim rozważania Trybunału Konstytucyjnego do kwestii oceny spotkania integracyjnego zorganizowanego przez pracodawcę jako innego nieodpłatnego świadczenia. NSA wyjaśnił, iż „nie można bowiem uznać, że świadczenie zostało spełnione w interesie pracownika i przyniosło mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Nie można przy tym zakładać, że gdyby skarżąca nie zorganizowała i nie sfinansowała tego spotkania, to osoby w nim uczestniczące poniosłyby wydatki na podobny cel. Nie sposób także przypisać indywidualnie uczestnikowi spotkania uzyskania konkretnej, wymiernej korzyści, która mogłaby stanowić jego przychód a w przypadku pracownika Spółki oraz członków jego rodziny przychód ze stosunku pracy. (…) Jak już wcześniej wskazano, warunkiem powstania przychodu w postaci świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest ich otrzymanie i nie jest wystarczająca sama możliwość jego otrzymania wynikająca z udziału w spotkaniu integracyjnym. Skoro warunkiem jest realne przysporzenie po stronie podatnika, to musi ono być wymierne i przypisane mu indywidualnie, a nie wynikające z ogólnej dostępności dla wszystkich uczestników spotkania. Na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych fundamentalną zasadą jest bowiem zindywidualizowany obowiązek podatkowy oraz indywidualne określony podatek wynikający z obowiązujących przepisów podatkowych. W przypadku imprez zbiorowych, jak choćby spotkań integracyjnych, nie jest możliwe ustalenia podstawy opodatkowania indywidualnych osób z tytułu udziału w nich, skoro nie da się ustalić czy i w jakim zakresie skorzystali oni z poszczególnych oferowanych przez organizatora świadczeń.”