Skopiuj link
Przychód ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia
Pojęcie przychodu ze stosunku pracy ustawodawca zdefiniował w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. Przepis ten stanowi, iż za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Z cytowanego przepisu wynika, iż przychodami ze stosunku pracy są wszystkie świadczenia, które pracownik otrzymuje ze środków pracodawcy w związku z łączącym ich stosunkiem pracy. Jednakże w praktyce bardzo często pojawiają się wątpliwości co do klasyfikacji określonego świadczenia jako przychodu ze stosunku pracy. Definicja ustawowa ma bowiem charakter otwarty i nie wymienia wszystkich możliwych świadczeń, jakie pracownik może otrzymać od pracodawcy w związku z zatrudnieniem. Co więcej, w przepisie użyte są pojęcia, które nie zostały zdefiniowane przez ustawodawcę, tj. inne nieodpłatne świadczenia i świadczenia częściowo odpłatne.
Przez bardzo długi okres czasu organy podatkowe nie były zgodne, jakie cechy powinno spełniać świadczenie, aby mogło zostać uznane za inne nieodpłatne świadczenia. Wątpliwości wyjaśnił dopiero Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. W ocenie Trybunału za przychód pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń mogą być uznane świadczenia, które łącznie spełniają następujące warunki:
- zostały spełnione za zgodą pracownika (pracownik skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
- zostały spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
- korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich pracowników).
Wyjazd integracyjny a wyrok Trybunału Konstytucyjnego
Wyjazdy integracyjne finansowane przez pracodawców są ogólnodostępne dla wszystkich pracowników, a udział w nich jest w pełni dobrowolny. Korzyści z wyjazdu integracyjnego uzyskuje jednak przede wszystkim pracodawca. Celem takiego wyjazdu jest bowiem zacieśnienie wzajemnych więzi łączących pracowników oraz pracowników z pracodawcą. Sprzyja to polepszeniu atmosfery w pracy oraz poprawia efektywność pracy.
W związku z uczestnictwem w wyjeździe integracyjnym pracownicy nie uzyskują korzyści w postaci uniknięcia wydatku, które musieliby ponieść. Nie ma bowiem racjonalnych podstaw założenie, iż gdyby pracodawca nie zorganizował wyjazdu, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w podobnym wyjeździe, zorganizowanym w tym samym miejscu oraz w tym samym czasie.
Powyższe prowadzi do wniosku, iż sfinansowanie wyjazdu integracyjnego dla pracowników nie spełnia warunków określonych przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. Rzeczone świadczenie nie stanowi zatem innego nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy, stanowiącego przychód ze stosunku pracy. Pogląd ten potwierdziły organy podatkowe. Przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 2 lutego 2016 r., nr IPTPB1/4511-652/15-4/SJ, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdził: „po stronie uprawnionych pracowników nie wystąpi źródło przychodu w rozumieniu przywołanego wyżej art. 12 w zw. z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W świetle powyższego, mając na uwadze wytyczne co do kierunku wykładni zaprezentowane w przywołanym wyżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego, wskazać należy, że sfinansowanie wycieczki do Włoch nie będzie dla pracowników nieodpłatnym świadczeniem powodującym konieczność obliczenia i poboru przez Spółkę zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.”.
Radca Prawny
Dominika Zarzycka-Dudek
Masz pytanie? Napisz do naszego Eksperta
