Skopiuj link
Kwestia wypłacania pracownikom mobilnym świadczeń z tytułu podróży służbowych jest przedmiotem dość bogatego orzecznictwa sądowego. Na wstępie wskazać należy w tym zakresie na uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2008 r. sygn. akt II PZP 11/2008, w której stwierdzono, że „kierowca transportu międzynarodowego odbywający podróże w ramach wykonywania umówionej pracy i na określonym w umowie obszarze jako miejsce świadczenia pracy nie jest w podróży służbowej w rozumieniu art. 775 § 1 Kodeksu pracy”. Uchwała ta jednak odnosiła się nie tylko do kierowców, jak sugeruje jej teza, lecz do wszelkich prac i stanowisk, na których praca polega na ciągłym przemieszczaniu się (tzw. nietypowa podróż służbowa).
Uchwała ta doczekała się rozwinięcia w kolejnych wyrokach Sądu Najwyższego. Należy tu zwrócić uwagę na chociażby wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2008 r. sygn. akt I PK 107/2008, zgodnie z którą „przedstawiciel handlowy wykonujący obowiązki pracownicze na pewnym obszarze geograficznym, nie mając stałego miejsca pracy, nie przebywa w podróży służbowej” lub wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2009 r. sygn. akt II PK 230/2008 (opublik. LexPolonica nr 1997668), zgodnie z którym „nie jest podróżą służbową wykonywanie pracy (zadań) w różnych miejscowościach, gdy przedmiotem zobowiązania pracownika jest stałe wykonywanie pracy (zadań) w tych miejscowościach. Wykonywanie zadania służbowego w rozumieniu art. 775 par. 1 Kodeksu pracy nie jest wykonywaniem pracy określonego rodzaju, wynikającej z charakteru zatrudnienia. Ta bowiem nigdy nie jest incydentalna. Art. 775 par. 1 Kodeksu pracy nie pozwala na ocenę, że pracownik stale jest w podróży służbowej.”.
W tym świetle stanowisko prezentowane przez inspektora pracy jest dość kontrowersyjne. Zatem jeśli znajdzie odzwierciedlenie w środkach prawnych zastosowanych po kontroli wskazane byłoby rozstrzygnięcie wątpliwości prawnych w postępowaniu odwoławczym.
Aktualna Promocja: