Wielu pracowników, w ramach świadczeń pozapłacowych, uzyskuje od swoich pracodawców karnety sportowe. Najczęściej takie karnety umożliwiają wstęp na przeróżne zajęcia i obiekty sportowe. Są one finansowane w pełni lub w części przez pracodawców. Decydują się oni na takie działanie, gdyż dbanie o kondycję fizyczną pracowników może przekładać się na zwiększenie ich efektywności i wydajności.

Omawiane świadczenia mogą być finansowane ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych albo z własnych środków obrotowych pracodawcy. W pierwszym przypadku wartość świadczeń nie podlega opodatkowaniu łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1 000 zł. W takim zakresie korzystają one ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W drugim przypadku zwolnienie nie ma zastosowania, więc cała wartość świadczenia powinna zostać opodatkowana.

Pracownik może otrzymać karnety sportowe nieodpłatnie lub opłacać ich część, wpłacając uzgodnioną kwotę samodzielnie. W części finansowanej przez pracodawcę, pracownik uzyskuje tak zwane nieodpłatne świadczenie. Jego wartość stanowi dla pracownika przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Jego wysokość powinna zostać ustalona na poziomie różnicy między ceną (brutto) nabycia pakietu sportowego dla jednego pracownika a kwotą, która jest potrącana z wynagrodzenia pracownika (art. 11 ust. 2a w zw. z ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Jeśli analizowane świadczenie nie korzysta ze zwolnienia od opodatkowania, to jego wartość powinna zostać doliczona na wynagrodzenia pracownika w miesiącu jego uzyskania. Dopiero od takiej kwoty należy obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy.