Długotrwała choroba pracownika może dezorganizować normalne funkcjonowanie zakładu pracy. Odpowiedzią na taki stan rzeczy jest zapewne regulacja art. 53 kodeksu pracy. Stanowi ona podstawę dopuszczalności rozwiązania umowy o pracę w trybie natychmiastowym z przyczyn niezawinionych przez pracownika. Pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia:

1. jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa:

1. dłużej niż 3 miesiące – gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 6 miesięcy,
2. dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące – gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową.

Wątpliwości budzi natomiast to, czy pracodawca może jako przyczynę wypowiedzenia wskazać powtarzające się regularnie kilkumiesięczne okresy choroby, które nigdy nie przekraczają okresów wskazanych w przywołanym wyżej przepisie.

W tym zakresie należy odwołać się do orzecznictwa Sądu Najwyższego. Wynika z niego, iż długotrwałe nieobecności w pracy spowodowane chorobą uzasadniają wypowiedzenie umowy o pracę. Rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem jest zwykłym trybem rozwiązania umowy o pracę, który nie wymaga, co do zasady, negatywnej oceny postępowania pracownika. Trzeba pamiętać, że dopuszczalność powołania się w wypowiedzeniu umowy o pracę na nieobecność spowodowaną chorobą jest jednak uzależniona od tego, czy nieobecność ma charakter powtarzalny, wielokrotny. Jednorazowa, nawet długotrwała nieobecność nie będzie natomiast stanowić pewnej przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie. Uznanie długotrwałych i częstych nieobecności spowodowanych chorobą za przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie musi mieć również określony wymiar ekonomiczny dla pracodawcy, tzn. pracodawca w razie sporu musi być w stanie wykazać, że nieobecności te szkodzą jego interesom i pociągają za sobą określone skutki finansowe (np. konieczność zapłaty wynagrodzenia za czas choroby, konieczność zapłaty za pracę nadliczbową pracowników, którzy wykonują obowiązki pracownika nieobecnego w pracy z powodu choroby.

Dodatkowo warto przywołać stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 21 stycznia 2003 r. (sygn. akt: I PK 96/02), zgodnie z którym długotrwałe nieobecności pracownika spowodowane chorobą mogą uzasadniać wypowiedzenie umowy o pracę, ale jednak takie wypowiedzenie może być uznane za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego w sytuacji, gdy dotyczy długoletniego pracownika dotąd nienagannie wykonującego swoje obowiązki pracownicze. Zatem podejmując decyzję o wypowiedzeniu umowy o pracę z takich przyczyn trzeba również zwrócić uwagę na dotychczasowy dorobek pracownika, jego zaangażowanie w wykonywanie obowiązków pracowniczych, nienaganną pracę.

Ponadto nieobecności w pracy z powodu choroby jako przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę trzeba rozpoznać w kontekście równego traktowania pracowników. Przyjmuje się, że w sytuacji, gdy absencje są częste, ale zdarzają się w podobnym wymiarze również innym pracownikom to taka przyczyna wypowiedzenia może zostać zakwestionowana. Dopiero gdy stwierdzimy, że nieobecności spowodowane chorobą zdarzają się konkretnemu pracownikowi częściej niż pozostałym, będziemy mogli rozważyć wskazanie takiej przyczyny wypowiedzenia.