Świadczenia uzyskiwane przez pracownika podlegają opodatkowaniu. W zależności od ich charakteru, źródła finansowania i wartości mogą korzystać ze zwolnienia od opodatkowania. Nie zawsze płatnik dysponuje wszystkimi informacjami, aby ustalić, czy dane świadczenie powinno zostać opodatkowane, czy też nie.

Wśród świadczeń, które może otrzymywać pracownik, można wyróżnić te finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i funduszy związków zawodowych. Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą one być zwolnione od opodatkowania, jeśli ich wartość nie przekracza kwoty granicznej. Zgodnie z treścią tego przepisu wolna od podatku jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1 000 zł. Wartość przewyższająca tę kwotę powinna zostać opodatkowana na zasadach ogólnych.

Wskazany w przepisie limit 1 000 zł jest jeden dla danego podatnika i dotyczy wszystkich świadczeń wypłacanych w danym roku zarówno z zakładowych funduszy świadczeń socjalnych, jak i funduszy związków zawodowych. Ponadto nie ulega on zwielokrotnieniu, jeśli dany pracownik jest zatrudniony u więcej niż jednego pracodawcy i od każdego z nich otrzymuje takie świadczenia.

Ustawodawca nie nałożył na płatnika wypłacającego omawiane świadczenia obowiązku monitorowania wartości świadczeń, które pracownik otrzymał już wcześniej z takich źródeł również od innych podmiotów. Co więcej pracodawca nie może żądać od pracownika informacji o wysokości świadczeń uzyskiwanych od innych podmiotów.

Dlatego też należy przyjąć, że pracownik, który w trakcie roku podatkowego pracuje u różnych pracodawców i otrzymuje świadczenia z ZFŚS to każdy z płatników stosuje we własnym zakresie zwolnienie od opodatkowania do kwoty 1 000 zł. Natomiast pracownik po zakończeniu roku podatkowego musi uwzględnić łączną wartość otrzymanych świadczeń w zeznaniu rocznym, a ze zwolnienia korzystać będzie wyłącznie kwota 1 000 zł w roku podatkowym.