Z dyspozycji cytowanego przepisu wynika, iż pracodawca ma prawo zorganizować palarnię w zakładzie pracy, lecz nie ma takiego obowiązku. Od samodzielnej decyzji pracodawcy zależy zatem to, czy takie miejsce w zakładzie pracy zostanie utworzone, czy też nie. Jednakże w doktrynie wskazuje się, iż przy podejmowaniu decyzji w przedmiocie utworzenia w zakładzie pracy palarni pracodawca powinien mieć na względzie art. 113 kodeksu pracy sytuujący zakaz dyskryminacji w zatrudnieniu. W tym zakresie, pomimo zmiany ustawy o ochronie zdrowia, aktualny pozostał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 stycznia 2003 roku, sygn. akt II SA/Łd 1887/99. NSA wyjaśnił, iż „czym innym jest jednak propagowanie takiego stylu życia, a czym innym wprowadzanie całkowitego zakazu palenia tytoniu, który można zaliczyć do form dyskryminacji pracowników palących, w rozumieniu art. 113 kodeksu pracy, który zabrania jakiejkolwiek dyskryminacji – wyliczając jedynie przykładowo jej formy. "Dyskryminacja" to pozbawianie równouprawnienia, upośledzenie, szykanowanie pewnej grupy ludzi ze względu na ich pochodzenie albo przynależność klasową, narodową, rasową – W. Kopaliński: Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, Warszawa 1968, s. 189. Jak się wydaje, nie są to jedyne przykłady czy formy dyskryminacji.”. Pracodawca może zatem nie tworzyć palarni w zakładzie pracy. Nie ma bowiem takiego obowiązku. Jednakże decyzja pracodawcy w przedmiocie utworzenia palarni może być oceniana pod kątem naruszenia zakazu dyskryminacji.
Zapisz się
Do naszego newslettera
Bądź na bieżąco ze wszystkimi artykułami, nagraniami, darmowymi wydarzeniami oraz ofertą szkoleniową i nie pozwól zaskoczyć się żadnym zmianom w przepisach.