To, czy wydatek poniesiony przez pracodawcę może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu zależy od celu, w jakim został poniesiony. Jak wynika z treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy. Wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Określony przez ustawodawcę cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

W oparciu o przywołane wyżej zasady należy przyjąć, że wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodu, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tym przepisie ustawodawca zawarł katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą. Co ważne, nie można jednak przyjąć, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w katalogu z art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uznaje się bez względu na inne okoliczności, za koszty uzyskania przychodów.

Na tej podstawie nie sposób uznać, że wypłacone pracownikowi odszkodowanie może stanowić dla pracodawcy koszt uzyskania przychodu. Choć wydatek ten nie został wymieniony w katalogu wyjątków w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie może zostać zakwalifikowany jako koszt podatkowy, ponieważ nie spełnia wymagań z art. 22 ust. 1 tej ustawy. Odszkodowanie takie nie zostało bowiem wypłacone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Celem wypłaty odszkodowania jest zwolnienie z ciążącego zobowiązania i wynagrodzenie szkody pracownika. Brak spełnienia kryterium celu poniesionego wydatku, a także niemożność wskazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wypłaconym odszkodowaniem a osiągniętymi przychodami czy też możliwością osiągnięcia przychodów w przyszłości, przesądza o tym, że nie ma podstaw do zaliczenia jego wartości do kosztów uzyskania przychodów.