Pracownicy, którzy zdecydowali się na oszczędzanie w ramach Pracowniczych Planów Kapitałowych, gromadzą na swoich indywidualnych kontach środki własne, finansowane przez pracodawcę oraz przeznaczane na ten cel z budżetu państwa. PPK są powszechnym, dobrowolnym i prywatnym systemem długoterminowego oszczędzania dla osób zatrudnionych.

Uczestnik PPK odprowadza 2% swojego wynagrodzenia z własnych środków (art. 27 ust. 1 ustawy). Jego wkład może być mniejszy, jeżeli pracownik osiąga w danym miesiącu wynagrodzenie z różnych źródeł nieprzekraczające kwoty odpowiadającej 1,2‑krotności minimalnego wynagrodzenia. W takim przypadku wpłata może wynosić mniej niż 2% wynagrodzenia brutto, ale więcej niż 0,5% (art. 27 ust. 2). Ponadto uczestnik PPK może zadeklarować wpłatę dodatkową w wysokości do 2% wynagrodzenia. Natomiast zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o pracowniczych planach kapitałowych wpłata podstawowa finansowana przez podmiot zatrudniający wynosi 1,5% wynagrodzenia. Podmiot zatrudniający może zadeklarować w umowie o zarządzanie PPK dokonywanie wpłaty dodatkowej w wysokości do 2,5% wynagrodzenia.

Wpłaty, które są finansowane przez pracownika nie podlegają już dodatkowemu opodatkowaniu. Odmiennie sytuacja wygląda w odniesieniu do środków finansowanych przez pracodawcę. Niewątpliwie jest to dodatkowa korzyść dla pracownika, której uzyskanie jest ściśle związane z łączącym strony stosunkiem pracy. Dlatego też są traktowane jako przychód pracownika podlegający opodatkowaniu. Wartość wpłaty finansowanej przez pracodawcę powinna zostać doliczona do pozostałych przychodów pracownika osiągniętych w danym miesiącu i prawidłowo opodatkowana.

Przychód powstaje u pracownika w momencie dokonania przez pracodawcę wpłaty środków na indywidualny rachunek pracownika prowadzony przez instytucję finansową. Pracodawca musi wpłacić środki do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym wpłaty zostały obliczone i pobrane.