Świadczenia z ubezpieczenia chorobowego przysługują ubezpieczonemu po spełnieniu ustawowych warunków. Jednym z nich jest upływ czasu podlegania ubezpieczeniu. Ten warunek nie ma jednak charakteru bezwzględnego.

Okres wyczekiwania to okres podlegania ubezpieczeniu chorobowemu, po którym ubezpieczony może korzystać z prawa do zasiłku chorobowego. Powinien być on nieprzerwany. Długość okresu wyczekiwania zależy od tego, czy ubezpieczony podlega ubezpieczeniu chorobowemu obowiązkowo, czy dobrowolnie. Jeżeli ubezpieczenie ma charakter obligatoryjny, to okres wyczekiwania wynosi 30 dni. Dla osób podlegających ubezpieczeniu chorobowemu dobrowolnie okres ten wynosi 90 dni. Do tego okresu wlicza się poprzednie okresy ubezpieczenia chorobowego, jeżeli przerwa między nimi nie przekroczyła 30 dni lub była spowodowana urlopem wychowawczym, urlopem bezpłatnym albo odbywaniem czynnej służby wojskowej przez żołnierza niezawodowego (art. 4 ust. 2 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa).

W art. 4 ust. 3 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa ustawodawca przewidział zamknięty katalog wyjątków od zasady konieczności upływu okresu wyczekiwania i dopuszczalności korzystania z zasiłku chorobowego od pierwszego dnia ubezpieczenia chorobowego. Wśród nich wskazano, że prawo do zasiłku chorobowego przysługuje bez okresu wyczekiwania absolwentom szkół lub uczelni lub osobom, które zakończyły kształcenie w szkole doktorskiej, jeśli zostali objęci ubezpieczeniem chorobowym lub przystąpili do ubezpieczenia chorobowego w ciągu 90 dni od dnia ukończenia szkoły lub uzyskania dyplomu ukończenia studiów, lub zakończenia kształcenia w szkole doktorskiej. Oznacza to, że jeśli absolwent uczelni wyższej został objęty ubezpieczeniem chorobowym w ciągu 90 dni od daty jej ukończenia, to będzie mógł skorzystać ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego przysługujących w razie choroby już od pierwszego dnia tego ubezpieczenia.