Najbardziej znanym rodzajem przerwy w pracy jest 15-minutowa przerwa, wliczana do czasu pracy, o której mowa w art. 134 kodeksu pracy. Potocznie nazywana jest ona przerwą śniadaniową. W jej czasie pracownicy bowiem zazwyczaj spożywają posiłek.

Zgodnie z brzmieniem § 1 przywołanego przepisu, jeżeli dobowy wymiar czasu pracy pracownika:

1. wynosi co najmniej 6 godzin – pracownik ma prawo do przerwy w pracy trwającej co najmniej 15 minut;
2. jest dłuższy niż 9 godzin – pracownik ma prawo do dodatkowej przerwy w pracy trwającej co najmniej 15 minut;
3. jest dłuższy niż 16 godzin – pracownik ma prawo do kolejnej przerwy w pracy trwającej co najmniej 15 minut.

Prawo do jednej przerwy przysługuje, w przypadku, gdy dobowy wymiar czasu pracy pracownika wynosi co najmniej 6 godzin. Prawo to jest niezależne od wymiaru etatu, w jakim pracownik jest zatrudniony. Jeżeli pracownik jest zatrudniony w niepełnym wymiarze czasu pracy, ale jego dobowy wymiar czasu wynosi co najmniej 6 godzin, może on skorzystać z rzeczonej przerwy.

Ponadto od 26 kwietnia 2023 roku pracownikom przysługują dodatkowe przerwy po minimum 15 minut, jeśli ich dobowy wymiar czasu pracy wynosi – odpowiednio – więcej niż 9 godzin i więcej niż 16 godzin.

Przerwa śniadaniowa jest płatna i wliczana do czasu pracy. Pracodawca nie może czasu jej trwania odliczyć przy sumowaniu faktycznego czasu pracy. Nie może również nakazać pracownikom jej odpracowania. Czasem wykonywania pracy jest nie tylko czas faktycznego świadczenia przez pracownika pracy, ale także okresy przerw w jej wykonywaniu zaliczanych do czasu pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2005 r., sygn. akt II PK 151/04).