Dobór odpowiedniego prezentu dla każdego pracownika bywa dla pracodawcy dużym wyzwaniem. Dlatego też pracodawcy często decydują się na ofiarowanie swoim pracownikom kart podarunkowych, które każdy pracownik może zrealizować zgodnie z własnym życzeniem.

Karty podarunkowe (przedpłacone) stanowią swego rodzaju środek płatniczy w miejscach, w których mogą zostać zrealizowane. Są one zasilane określoną kwotą, która może zostać sfinansowana ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych albo ze środków pracodawcy. W przypadku świadczeń finansowanych z ZFŚS trzeba pamiętać, że wartość kart podarunkowych nie powinna być taka sama dla wszystkich pracowników. Powinna być ona uzależniona od indywidualnej sytuacji socjalnej obdarowanego pracownika. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z Funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu. Nieprawidłowe jest zatem przekazywanie świadczeń o równej wartości wszystkim pracownikom.

Karty przedpłacone mają co do zasady taki sam charakter jak świadczenie gotówkowe. W przypadku, gdy są one finansowane z ZFŚS, to ma do nich zastosowanie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na tej podstawie ich wartość podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, o ile spełnione są łącznie następujące warunki:

• świadczenia są w całości sfinansowane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych lub funduszy związków zawodowych oraz
• charakter przyznanych świadczeń jest pieniężny lub rzeczowy
  (z wyjątkiem bonów, talonów i innych znaków uprawniających do ich wymiany na towary lub usługi) oraz
• wysokość wszystkich świadczeń sfinansowanych z tego źródła nie przekracza w roku podatkowym 1 000 złotych.

Warto pamiętać, że ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych mogą skorzystać wyłącznie pracownicy w rozumieniu art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem
za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.