Zasadniczo każdy cudzoziemiec zatrudniony przez polski podmiot na terytorium RP podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym na takich samych zasadach jak obywatel Polski.

Takie wnioski płyną z regulacji zawartych w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych. Na jej podstawie obowiązek podlegania ubezpieczeniom społecznym w Polsce powstaje w przypadku wykonywania pracy na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej na podstawie umowy (np. umowa o pracę, umowa zlecenie, umowa agencyjna, umowa o świadczenie usług) zawartej z polskim podmiotem. Ustawodawca nie odnosi się tutaj do obywatelstwa, miejsca zamieszkania, centrum interesów życiowych i tym podobnych.

Od tej zasady przewidziano wyjątki. Cudzoziemcy mogą nie podlegać polskiemu ubezpieczeniu społecznemu, pomimo spełnienia warunków opisanych powyżej, jeżeli zostanie to wykluczone mocą umowy międzynarodowej, której Polska jest stroną, lub prawa unijnego. Dodatkowo polskim przepisom o ubezpieczeniach społecznych nie podlegają:

• obywatele państw obcych, których pobyt na obszarze Polski nie ma charakteru stałego i którzy są zatrudnieni w obcych przedstawicielstwach dyplomatycznych, urzędach konsularnych, misjach, misjach specjalnych lub instytucjach międzynarodowych, chyba że umowy międzynarodowe stanowią inaczej (art. 5 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych),
• cudzoziemcy oraz obywatele polscy zamieszkujący na stałe za granicą – zatrudnieni przez polskie podmioty, których miejsce wykonywania pracy określone zostało poza granicami Polski.