Umowa o pracę stanowi obowiązkowy tytuł do ubezpieczeń społecznych. Oznacza to, że z tego tytułu konieczne jest odprowadzanie składek na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe. Obowiązkowe jest również podleganie ubezpieczeniu zdrowotnemu.

Pracodawca pełni funkcję płatnika składek w stosunku do pracowników i osób odbywających służbę zastępczą. Płatnikiem jest również jednostka organizacyjna lub osoba fizyczna pozostająca z inną osobą fizyczną w stosunku prawnym uzasadniającym objęcie tej osoby ubezpieczeniami społecznymi, w tym z tytułu przebywania na urlopie wychowawczym albo pobierania zasiłku macierzyńskiego, z wyłączeniem osób, którym zasiłek macierzyński wypłaca ZUS. Oznacza to, że nalicza on właściwe składki, pobiera je z wynagrodzenia pracownika, a następnie odprowadza do ZUS.

Z definicji płatnika składek wynika, że składki na ubezpieczenia społeczne pokrywa z własnych środków pracownik. Nie finansuje ich jednak w całości ze swoich środków.  Część z nich pokrywa również pracodawca.

Zgodnie z obowiązującymi zasadami pracodawca finansuje następujące składki:

• na ubezpieczenie emerytalne – w wysokości 9,76% podstawy jej wymiaru,
• na ubezpieczenie rentowe – w wysokości 6,5% podstawy jej wymiaru,
• na ubezpieczenie wypadkowe – w całości, przy czym stopę procentową tej składki ustala się indywidualnie dla danego pracodawcy, zazwyczaj 1,67% podstawy jej wymiaru,
• na Fundusz Pracy – w wysokości 2,45% podstawy jej wymiaru,
• na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych 0 w wysokości 0,1% podstawy jej wymiaru,
• na Fundusz Emerytur Pomostowych (jeśli dotyczy) – w wysokości 1,5% podstawy jej wymiaru.

Ubezpieczonego, będącego pracownikiem obciążają składki:

• na ubezpieczenie emerytalne – w wysokości 9,76% podstawy jej wymiaru,
• na ubezpieczenie rentowe – w wysokości 1,5% podstawy jej wymiaru,
• na ubezpieczenie chorobowe – w całości, czyli 2,45% podstawy jej wymiaru,
• na ubezpieczenie zdrowotne – w całości, czyli 9% podstawy jej wymiaru.