Już niemal standardem na rynku pracy jest oferowanie pracownikom przez pracodawców możliwości korzystania z kart sportowych. W zależności od zasad obowiązujących w danym zakładzie pracy, takie karty mogą być finansowane albo współfinansowane przez pracodawcę.

Jeżeli pracodawca postanawia częściowo lub w całości opłacać składkę za karty sportowe dla swoich pracowników, to, dla prawidłowego rozpoznania skutków tej sytuacji na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, w pierwszej kolejności należy ustalić źródło, z którego finansuje takie świadczenie. Może to robić z własnych środków obrotowych, a także z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Jeżeli karty sportowe są finansowane ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, to w takim przypadku wartość świadczeń nie podlegają opodatkowaniu łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1 000 zł. W takim zakresie korzystają one ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dla korzystania ze zwolnienia nie ma znaczenia, czy świadczenie jest finansowane w całości z tego źródła, czy w części, a w pozostałej opłacane przez pracownika. Nieodpłatne świadczenie obejmuje wartość finansowaną z funduszu. Trzeba pamiętać, że do limitu zwolnienia wlicza się wartość wszystkich świadczeń otrzymanych przez pracownika w roku podatkowym z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. W razie przekroczenia kwoty granicznej zajdzie obowiązek opodatkowania przychodu. Wartość ponad 1 000 zł powinna zostać doliczona do pozostałego przychodu pracownika i opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Jeśli natomiast pracodawca na pokrycie kosztów kart sportowych wykorzystuje swoje środki obrotowe, to omówione wyżej zwolnienie od opodatkowania nie znajdzie zastosowania. Pełna wartość świadczenia, jakie uzyskuje pracownik od pracodawcy powinna zostać doliczona do przychodu pracownika i opodatkowana.