W kodeksie pracy zawarto zasadę, zgodnie z którą wynagrodzenie przysługuje pracownikowi za pracę wykonaną. Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa tak stanowią (art. 80 kodeksu pracy). Ustawodawca przewidział szereg przypadków, kiedy pracownik ma prawo do wynagrodzenia pomimo nieświadczenia pracy.

Pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia, pomimo że nie świadczy pracy,
w szczególności podczas:

• urlopu wypoczynkowego,
• urlopu okolicznościowego udzielanego ze względów rodzinnych lub osobistych,
• zwolnienia na poszukiwanie pracy w okresie co najmniej dwutygodniowego wypowiedzenia,
• niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku
  z chorobą zakaźną, wypadku w drodze do pracy lub z pracy albo choroby przypadającej w czasie ciąży, poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz poddania się zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów,
• szkolenia z zakresu bhp,
• udziału w posiedzeniach komisji bhp,
• jednej lub kilku przerw na odpoczynek trwających co najmniej 15 minut, jeśli dobowy wymiar czasu pracy pracownika wynosi co najmniej 6 godzin, albo jest dłuższy niż 9 lub 16 godzin,
• braku możliwości zapewnienia innej pracy kobiecie będącej w ciąży, która pracuje w nocy lub gdy zapewnienie takiej pracy jest niecelowe,
• przerwy na karmienie dziecka,
• pełnienia funkcji związkowej.

Niezależnie od powyższego, pracownikowi za czas niewykonywania pracy przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania – 60% wynagrodzenia, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy. Jest to tak zwane wynagrodzenie postojowe. Wynagrodzenie to nie może być niższe od wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę (art. 81 § 1 kodeksu pracy).