Pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego, stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku pracy w warunkach pracy opisanych w skierowaniu na badania lekarskie. Czy podobna regulacja dotyczy także zleceniobiorców?

Do kwestii skierowania osoby świadczącej usługi na podstawie umowy cywilnoprawnej na badania lekarskie odnosi się art. 304¹ kodeksu pracy. Zgodnie z przywołaną normą obowiązki, o których mowa w art. 211 kodeksu pracy, w zakresie określonym przez pracodawcę lub inny podmiot organizujący pracę, ciążą również na osobach fizycznych wykonujących pracę na innej podstawie niż stosunek pracy w zakładzie pracy lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę lub inny podmiot organizujący pracę, a także na osobach prowadzących na własny rachunek działalność gospodarczą, w zakładzie pracy lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę lub inny podmiot organizujący pracę. Wspomniany art. 211 pkt 5 kodeksu pracy nakłada na pracownika obowiązek poddania się wstępnym, okresowym i kontrolnym oraz innym zaleconym badaniom lekarskim oraz stosowanie się do wskazań lekarza.

Przywołany wyżej przepis kodeksu pracy przewiduje, iż wskazane w art. 211 kodeksu pracy obowiązki ciążą na osobie wykonującej pracę na podstawie umowy prawa cywilnego w takim zakresie, w jakim określi to pracodawca. W konsekwencji od decyzji pracodawcy zależy, czy i w jakim zakresie na osobie świadczącej usługi na podstawie umowy cywilnoprawnej ciążyć będzie powinność poddania się badaniom lekarskim. Pracodawca powinien dokładnie rozważyć wszelkie okoliczności towarzyszące realizacji usługi, w szczególności rodzaj czynności powierzanych zleceniobiorcy i poziom zagrożeń związanych z wykonywanymi w ramach umowy czynnościami. W przypadku występowania zagrożeń dla życia i zdrowia, pracodawca powinien podjąć decyzję o nałożeniu na osobę świadczącą usługi na podstawie umowy cywilnoprawnej obowiązku poddania się badaniom lekarskim.