Pracownik nie może przystąpić do pracy bez orzeczenia lekarskiego potwierdzającego dopuszczalność wykonywania pracy. Pracodawca ma obowiązek skierować pracownika na badania wstępne przed podjęciem przez niego pracy, a w trakcie zatrudnienia na badania okresowe i badania kontrolne.

Zgodnie z kodeksem pracy pracownik podlega wstępnym, okresowym i kontrolnym badaniom lekarskim. Ponadto lekarz medycyny pracy może zalecić dodatkowe badania lekarskie w celu dopuszczenia pracownika do wykonywania pracy na określonym stanowisku.

W każdym przypadku koszty badań lekarskich pracowników pokrywa pracodawca. Jest to jego obowiązek ustawowy, wynikający wprost z § 6 art. 229 kodeksu pracy. Wobec tego nie jest to świadczenie poniesione za pracownika i tym samym nie ma podstaw, aby uznawać je za przychód pracownika. Nie ma tu znaczenia czy koszt badań zostanie od razu poniesiony przez pracodawcę, czy pokryty przez pracownika z jego własnych środków, które następnie zostaną zwrócone mu przez pracodawcę.

Co więcej pracodawca może zakwalifikować wydatki związane z badaniami lekarskimi pracowników jako koszty uzyskania przychodów. Zarówno ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak i ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, definiuje koszty uzyskania przychodu jako koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Nie ulega wątpliwości, że praca świadczona przez pracownika generuje przychód pracodawcy, a zgodnie z art. 229 § 4 kodeksu pracy pracownik może zostać dopuszczony do pracy dopiero w sytuacji, gdy posiada aktualne orzeczenie lekarskie stwierdzające brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku w warunkach pracy opisanych w skierowaniu na badania lekarskie. Dlatego też zachodzi niezbędny związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesieniem omawianych kosztów, a uzyskiwaniem przychodów przez pracodawcę.