Nieobecność pracownika w pracy przekraczająca 30 dni spowodowana chorobą rodzi powinność pracodawcy skierowania pracownika na badania kontrolne. Natomiast na pracowniku spoczywa obowiązek poddania się tym badaniom. Niedopełnienie tych obowiązków skutkuje negatywnymi konsekwencjami dla obu stron stosunku pracy.

Z art. 229 § 2 kodeksu pracy wynika obowiązek pracodawcy skierowania pracownika na badania kontrolne, w przypadku, gdy niezdolności do pracy tego pracownika spowodowana chorobą, przekraczała 30 dni.

Badania kontrole mają na celu potwierdzić zdolność pracownika do wykonywania pracy. Bez orzeczenia lekarza medycyny pracy stwierdzającego zdolność do świadczenia pracy, pracodawca nie może dopuścić pracownika do pracy. „[…] jeżeli pracownik stawi się do pracy i zgłosi gotowość jej wykonywania, obowiązek skierowania go na kontrolne badania lekarskie spoczywa na pracodawcy” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 2005 roku, II PK 319/04).

Obowiązkowi pracodawcy skierowania pracownika na badania kontrolne towarzyszy obowiązek pracownika poddania się tym badaniom. Za czas niewykonywania pracy z powodu niepoddania się badaniom kontrolnym z winy pracownika nie należy się wynagrodzenie. Co więcej odmowa wykonania polecenia pracodawcy co do poddania się badaniom kontrolnym może skutkować rozwiązaniem umowy o pracę przez pracodawcę w trybie dyscyplinarnym. „Zawinione (z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa) niewykonanie przez pracownika zgodnego z prawem polecenia poddania się kontrolnym badaniom lekarskim, jako naruszające obowiązek wykonania polecenia dotyczącego pracy (art. 100 i art. 211 pkt 5 KP [kodeksu pracy]), może stanowić podstawę niezwłocznego rozwiązania umowy o pracę na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 KP.” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2000 roku, sygn. I PKN 642/99).