Skopiuj link
Umowa o pracę na czas wykonania określonej pracy z jednej strony nie tworzy tak stabilnego zatrudnienia jak umowa o pracę na czas nieokreślony, ale niewątpliwe jest zatrudnieniem stabilniejszym od zatrudnienia opartego na umowie o pracę na czas określony przewidującej możliwość rozwiązania umowy o pracę z zachowaniem 2-tygodniowego okresu wypowiedzenia. Dodatkowo należy zaznaczyć, że okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas wykonania określonej pracy nie jest wliczany do 24 miesięcznego limitu wynikającego z art. 13 ustawy z dnia 1 lipca 2009 r. o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców (Dz.U. Nr 125, poz. 1035 ze zmianami z 2010 r. Dz.U. Nr 219, poz. 1445).
Umowa o pracę na czas wykonania określonej pracy należy do terminowych umów o pracę. Nie występuje w obrocie prawnym zbyt często, a jej pojawienie najczęściej wiąże się z sezonowym zapotrzebowaniem na pracę najemną. Jeśli już zostanie zastosowana przez strony to będzie miało to miejsce właśnie w tych sektorach, w których corocznie występuje sezonowe zwiększenie zapotrzebowania na pracę najemną, a czas trwania sezonu nie jest okolicznością przewidywalną w momencie zawierania umowy o pracę. Trudno więc w takim stanie rzeczy stronom posłużyć się klasyczną umową o pracę na czas określony, którą zawierając jesteśmy zobowiązani do precyzyjnego określenia terminu, z upływem którego nastąpi rozwiązanie umowy o pracę. Z drugiej jednak strony łatwość w rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem (oczywiście pod warunkiem zachowania wymogów formalnych wynikających z Kodeksu pracy) sprawiała, że dość często strony wybierały jednak umowę o pracę na czas określony, a nie umowę o pracę na czas wykonania określonej pracy.
Umową, która jednak bezspornie najlepiej pozwala pogodzić z przepisami prawa specyfikę pracy sezonowej lub podobnej, jest umowa zawierana na czas wykonania określonej pracy. Z tej umowy strony co do zasady powinny korzystać, gdy nie są w stanie przewidzieć precyzyjnie daty zakończenia realizacji określonego zadania, do którego osiągnięcia zatrudniany jest pracownik. Można tutaj wskazać jako przykład chociażby czas trwania budowy określonego obiektu czy zbiór i przetworzenie określonych produktów rolnych.
Zatem najistotniejsze różnica pomiędzy umową na czas wykonania określonej pracy, a umową na czas określony dotyczy daty ustania stosunku pracy, gdyż w przypadku tej pierwszej rozwiązanie umowy nastąpi z chwilą ukończenia pracy, przy której pracownik został zatrudniony. Należy jednak podkreślić, że pomimo takiego określenia celu zawarcia przez strony umowy o pracę, nie oznacza to jednak, że ta umowa o pracę jest związana z osiągnięciem przez pracownika konkretnego efektu. Tak jak w przypadku wszystkich umów o pracę znanych naszemu ustawodawstwu umowa na czas wykonania określonej pracy jest umową starannego działania, a pracownik w ramach jej realizacji jest zobowiązany wyłącznie do wykonywania określonych czynności.
Sposób określenia chwili ustania stosunku pracy nie jest jednak jedyną różnicą pomiędzy umową na czas wykonania określonej pracy a umową na czas określony. Należy bowiem podkreślić, że umowa na czas wykonania określonej pracy jest umową niewypowiadaną tj. w szczególności nie znajduje do niej zastosowania regulacja zawarta w art. 33 Kodeksu pracy. Zatem bez względu na przewidywany przez strony czas wykonania określonej pracy niedopuszczalne jest zastrzeżenie umowne, mocą którego strony dopuszczą możliwość rozwiązania umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia. W pewnych szczególnych przypadkach będzie jednak możliwe rozwiązanie umowy o pracę na czas wykonania określonej pracy za wypowiedzeniem. Stanie się tak bowiem w przypadku ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy.
W klasycznej sytuacji umowa taka ulegnie rozwiązaniu z dniem ukończenia pracy, dla której wykonania była zawarta. Oczywiście, tak jak w przypadku pozostałych umów o pracę, umowa o pracę na czas wykonania określonej pracy może ulec rozwiązaniu bez zachowania okresu wypowiedzenia oraz na mocy porozumienia stron.