Skopiuj link
Przedstawiony w pytaniu stan faktyczny pokazuje wątpliwości, jakie mają praktycy w stosowaniu przepisów limitujących zatrudnienie na podstawie umowy o pracę na czas określony w naszym porządku prawnym. W okresie, który jest opisany w pytaniu zastosowanie znajdą bowiem aż trzy stany prawne, a odpowiedzi na pytanie postawione przez czytelnia będziemy musieli szukać w przepisach przejściowych ustawy z dnia 1 lipca 2009 r. o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców (Dz.U. Nr 125, poz. 1035 ze zmianami z 2010 r. Dz.U. Nr 219, poz. 1445).
Wskazana ustawa wprowadziła rozwiązanie, którego dotychczas nie znał nasz porządek prawny. Otóż w po raz pierwszy wprowadziła regulację, która limituje stosowanie przez strony umowy o pracę na czas określony poprzez wskazanie maksymalnego czasu zatrudnienia opartego na takiej umowie (lub umowach między tymi stronami). I tak w świetle art. 13 ust. 1 ustawy o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony, a także łączny okres zatrudnienia na podstawie kolejnych umów o pracę na czas określony między tymi samymi stronami stosunku pracy, nie może przekraczać 24 miesięcy. Wskazany przepis znajduje zastosowanie jednak wyłącznie do umów na czas określony, które trwały w dniu wejścia w życie wskazanej ustawy (a więc w dniu 22.08.2009r.) i rozwiązywały się przed datą ustania mocy obowiązującej „pakietu antykryzysowego” tj. 31.12.2011r. oraz do umów o pracę na czas określony, które zostały zawarte przez strony w tym okresie.
Tymczasem umowa, o której mowa w pytaniu została zawarta przed wejściem w życie ustawy o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców, a jej termin rozwiązania strony określiły wówczas na datę przypadającą po ustaniu mocy obowiązującej „pakietu antykryzysowego”. Jest to więc umowa, o której mowa w art. 35 ust. 1 ustawy o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców, zgodnie z którym jeżeli termin rozwiązania umowy o pracę na czas określony, zawartej przed dniem wejścia w życie ustawy, przypada po dniu 31 grudnia 2011 r., umowa rozwiązuje się z upływem czasu, na który została zawarta. A zatem do umowy o pracę na czas określony trwającej od 01.07.2009r. do 31.01.2012r. nie będziemy stosować art. 13 ust. 1 ustawy o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców, a zatem umowa ta ulegnie rozwiązaniu w dniu 31.02.2012r.
Kolejno art. 34 ust. 2 „pakietu antykryzysowego” nakazuje pracodawcom do umów o pracę zawartych na czas określony trwających w dniu 1 stycznia 2012 r. stosować ponownie art. 25 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy. Zatem w momencie gdy strony będą podejmować decyzję o nawiązaniu stosunku pracy od dnia 01.02.2012r. muszą mieć na uwadze, że umowa o pracę na czas określony trwający od 01.07.2009r. do 31.01.2012r. jest w ich sytuacji „drugą” umową w rachunku trzech. Zgodnie z art. 251 § 1 Kodeksu pracy zawarcie kolejnej umowy o pracę na czas określony jest równoznaczne w skutkach prawnych z zawarciem umowy o pracę na czas nieokreślony, jeżeli poprzednio strony dwukrotnie zawarły umowę o pracę na czas określony na następujące po sobie okresy, o ile przerwa między rozwiązaniem poprzedniej a nawiązaniem kolejnej umowy o pracę nie przekroczyła 1 miesiąca. Za zawarcie kolejnej umowy o pracę na czas określony w kontekście komentowanego przepisu poczytuje się również uzgodnienie między stronami w trakcie trwania umowy o pracę na czas określony dłuższego okresu wykonywania pracy na podstawie tej umowy. Wobec powyższego, gdyby strony od dnia 01.02.2012r. zdecydowały się zawrzeć, pomimo brzmienia przywołanego przepisu, kolejną umowę o pracę na czas określony, to wywrze ona skutki prawne zawarcia przez strony umowy o pracę na czas nieokreślony.
