Skopiuj link
Do ustalania podstawy wymiaru kapitału początkowego i świadczeń emerytalno-rentowych przyjmuje się składniki wynagrodzenia w gotowce i w naturze z tytułu wykonywania pracy w ramach stosunku pracy, od których istniał obowiązek opłacania składek na ubezpieczenie społeczne. Przy ustalaniu obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne stosuje się przepisy obowiązujące w okresie, z którego wynagrodzenie jest uwzględniane w podstawie wymiaru.
W okresie od 1.01.1962 r. do 31.12.1964 r. obowiązywały dwa akty prawne:
- zarządzenie Przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac z 8 lutego 1961 r. w sprawie określenia składników funduszu płac stanowiących podstawę do obliczania składek na ubezpieczenia społeczne w uspołecznionych zakładach pracy (M.P. nr 12, poz. 67) oraz
- uchwała nr 107 Rady Ministrów z 27 marca 1962 r. w sprawie składników funduszu płac i wynagrodzeń z funduszu zakładowego i czystej nadwyżki spółdzielni oraz składników wynagrodzeń nie objętych funduszem płac w jednostkach na rozrachunku gospodarczym (M.P. nr 29, poz. 124).
W myśl powyższych przepisów podstawy wymiaru składek nie stanowiły m.in. nagrody z funduszu zakładowego (np. roczna nagroda indywidualna, tzw. trzynastka) lub funduszów o podobnym charakterze za szczególne osiągnięcia ekonomiczne załóg, z funduszu zakładowego lub premiowego państwowych gospodarstw rolnych, z czystej nadwyżki spółdzielni.