Skopiuj link
Kodeks pracy regulujący obowiązki pracownika w żaden sposób nie odnosi się wprost do interesującej nas kwestii. W szczególności zobowiązanie pracownika w art. 100 § 1 Kodeksu pracy do sumiennego i starannego wykonywania obowiązków, jak i respektowania poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, trudno uznać za podstawę normatywną możliwości zobowiązania pracownika do zachowania w tajemnicy wysokości jego zarobków. Niektórzy źródła możliwości zobowiązania pracownika do zachowania w tajemnicy wysokości zarobków dopatrywali w art. 100 § 2 pkt 4 Kodeksu pracy, zgodnie z którym pracownik jest zobowiązany dbać o dobro pracodawcy, chronić jego mienie oraz zachować w tajemnicy informacje, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę.
Przedstawione powyżej interpretacje zostały zakwestionowane przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, które uznało że brak jest podstaw prawnych do nakładania na pracowników takiego zobowiązania. Zdaniem Ministerstwa niedopuszczalne jest traktowanie możliwości wprowadzenia klauzuli o poufności wynagrodzenia jako wyraz ochrony przed narażeniem pracodawcy przed potencjalną szkodą. Kwestie wysokości wynagrodzenia ustalane są bowiem indywidualnie z pracownikiem z uwzględnieniem takich okoliczności jak rodzaj wykonywanej pracy, kwalifikacji dane j osoby czy jakości wykonywanej pracy. Zatem informacja o wysokości wynagrodzenia ma związek z zindywidualizowanym stosunkiem pracy, natomiast art. 100 § 2 pkt 4 Kodeksu pracy zezwala na ochronę informacji związanych z działaniem całego przedsiębiorstwa.
W ocenie Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej podstawą do nałożenia na pracownika obowiązku zachowania poufności wynagrodzenia nie może być również obowiązek stosowania się do poleceń przełożonych. Obowiązek ten dotyczy bowiem poleceń związanych z czasem, miejscem i sposobem wykonywania pracy. Nie można natomiast uznać, że dotyczy również obowiązku zachowania w tajemnicy wysokości wynagrodzenia, ponieważ jest ono sprzeczne z rolą pracodawcy, a więc osoby odpowiedzialnej za organizowanie pracy w zakładzie.
Stanowisko zaprezentowane przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej zostało sformułowane w pewnym oderwaniu od realiów życia społecznego. Wydaje się, że ochrona interesu pracodawcy przemawia za możliwością (szczególnie umownego) nałożenia na pracownika obowiązku zachowania w tajemnicy wysokości wynagrodzenia. Trudno jednak nie zgodzić się z konkluzją opinii Ministerstwa, zgodnie z którą nałożenie na pracownika takiego obowiązku w praktyce nie daje pracodawcy możliwości jego wyegzekwowania. Rozwiązanie stosunku pracy w związku z naruszeniem przez pracownika klauzuli poufności wynagrodzenia nie będzie miało bowiem żadnego uzasadnienia w przepisach prawa. Stąd też rozstrzygnięcie sporu sądowego w tym zakresie zgodnie z interesem pracodawcy jest mało prawdopodobne.
