Skopiuj link
W myśl art. 18 ust. 1 przywołanej ustawy podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalno-rentowe pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, którego źródłem jest, między innymi, stosunek pracy (art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych – j.t.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.). Przychodami zaś są otrzymywane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymywanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ustawy).
Przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do przychodów ze stosunku pracy zalicza wszelkie wypłaty i świadczenia (wartość pieniężną w naturze). Nie ma przy tym znaczenia źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. O tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy decyduje zatem okoliczność, że może je otrzymać wyłącznie osoba będąca pracownikiem w rozumieniu ust. 4 tego artykułu. Przychód powstaje w roku kalendarzowym, w którym dokonano wypłaty czy świadczenia, a zatem przekazano tę wypłatę lub świadczenie do dyspozycji pracownika.
Należy jednak pamiętać, iż nie wszystkie świadczenie należne pracownikowi od pracodawcy stanowią podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne. Na przykład zgodnie z wspomnianym powyżej rozporządzeniem Ministra Pracy
i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z podstawy wymiaru składek wyłączona została między innymi odprawa pieniężna wypłacana w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy.
Aktualna promocja:
