Skopiuj link
Jurysdykcja dla indywidualnych umów o pracę określona została w rozporządzeniu Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dziennik Urzędowy L 012 z 16 stycznia 2001). Zgodnie z art. 19 ww. rozporządzenia pracodawca mający miejsce zamieszkania w państwie członkowskim może być pozwany:
1) przed sądy państwa członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania, lub
2)w innym państwie członkowskim:
- przed sąd miejsca, w którym pracownik zazwyczaj świadczy lub ostatnio zazwyczaj świadczył pracę lub
- jeżeli pracownik zazwyczaj nie świadczy lub zazwyczaj nie świadczył pracy w jednym i tym samym państwie – przed sąd miejsca, w którym znajduje się albo znajdował się oddział, który pracownika zatrudnił.
Rozporządzenie chroni jednak w sprawach z zakresu prawa pracy pracownika stanowiąc w art. 20, że pracodawca może wytoczyć powództwo pracownikowi tylko przed sądami państwa członkowskiego, na terytorium którego pracownik ma miejsce zamieszkania.
Na podstawie art. 21 rozporządzenia od reguł wynikających z wyżej przytoczonych przepisów można odstąpić na podstawie umowy tylko w sytuacji, gdy umowę zawarto po powstaniu sporu lub przyznaje ona pracownikowi prawo wytaczania powództwa przed sądy inne niż wymienione w rozporządzeniu. W związku z powyższym postanowienie umowy określające, że spory o roszczenia z zakresu prawa pracy będzie rozstrzygał sąd właściwy miejscowo dla zagranicznej siedziby pracodawcy, jest niezgodne z obowiązującymi przepisami, a tym samym nieważne. Jeżeli zagraniczny pracodawca chciałby pozwać polskiego pracownika, to musi złożyć pozew w polskim sądzie. Pracownik zaś, według swego wyboru, stosowny pozew może złożyć w sądzie w Essen albo może skierować sprawę do sądu polskiego.
