Skopiuj link
Sposób określania zasad dotyczących usprawiedliwiania nieobecności w pracy
Jest uzależniony od wielkości zakładu pracy. U pracodawców zatrudniających do 20 pracowników regulacje związane z potwierdzaniem przybycia i obecności w pracy oraz usprawiedliwianiem nieobecności w pracy są stanowione w oparciu o art. 29 § 3 kodeksu pracy, tj. muszą być zawarte w tzw. pisemnej informacji o warunkach zatrudnienia.
W większych zakładach pracy, tj. zatrudniających co najmniej 20 pracowników, zapisy dotyczące zasad usprawiedliwiania nieobecności w pracy muszą znaleźć się w samej treści regulaminu pracy (art. 1041 § 1 pkt 9 kodeksu pracy). Należy wspomnieć o tzw. zasadzie korzystności wynikającej z art. 18 kodeksu pracy. W świetle tego przepisu postanowienia umów o pracę oraz innych aktów, na których podstawie powstaje stosunek pracy, nie mogą być mniej korzystne dla pracownika niż przepisy prawa pracy.
Terminy do usprawiedliwiania nieobecności w pracy według rozporządzenia
Aktem prawnym regulującym m.in. usprawiedliwianie nieobecności w pracy jest rozporządzenie MPiPS z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy. W § 2 tego rozporządzenia ustawodawca przewidział dwie sytuacje: „planowaną” absencję pracownika (przyczyna jest z góry wiadoma lub możliwa do przewidzenia) oraz tzw. nieprzewidywalną nieobecność pracownika. W pierwszym przypadku pracownik powinien uprzedzić pracodawcę o przyczynie i przewidywanym okresie nieobecności w pracy. W drugim natomiast jest obowiązany niezwłocznie zawiadomić pracodawcę o przyczynie swojej nieobecności i przewidywanym okresie jej trwania, nie później jednak niż w drugim dniu nieobecności w pracy.
Termin może nie być dotrzymany przez pracownika w sytuacjach wyjątkowych takich jak szczególne okoliczności uniemożliwiające terminowe dopełnienie obowiązku, zwłaszcza jego obłożna choroba połączona z brakiem lub nieobecnością domowników albo inne zdarzenie losowe.
Sposób usprawiedliwiania nieobecności w pracy
W świetle § 2 ust. 2 powołanego powyżej rozporządzenia jeżeli przepisy prawa pracy obowiązujące u danego pracodawcy nie określają sposobu zawiadomienia pracodawcy o przyczynie nieobecności pracownika w pracy, zawiadomienia tego pracownik dokonuje osobiście lub przez inną osobę telefonicznie lub za pośrednictwem innego środka łączności albo drogą pocztową, przy czym za datę zawiadomienia uważa się wtedy datę stempla pocztowego.
Podsumowując…
Odpowiadając na Pani pytanie należy podkreślić jedną niezwykle istotną kwestię. Zapisy regulaminu pracy nie mogą być mniej korzystne od podanych powyżej norm prawa powszechnego. Skracanie przez pracodawcę czasu na poinformowanie o nieobecności pracownika w pracy jest więc prawnie niedopuszczalne.
Z podanych przez Panią okoliczności wynika, iż dopilnowała Pani terminów i w czasie usprawiedliwiła swoją nieobecność. Proszę jednak pamiętać, iż jeśli będzie Pani znała okres nieobecności (np. planowana wizyta lekarska z córką, umówiona wcześniej), musi Pani uprzedzić pracodawcę o swojej nieobecności. Poinformowanie o tym fakcie po zaplanowanej wizycie u lekarza może bowiem zostać uznane przez pracodawcę za naruszenie obowiązków pracowniczych.
